The Global Prison
14-12-02 00:00:00 / door barbiebips
Marshall McLuhan (een schrijver over communicatieverschijnselen) kwam al eind jaren zestig met zijn theorie van The Global Village. Hiermee stelt hij dat de wereld één groot dorp wordt door middel van de media die de mensheid ontwikkelt. Tijd en ruimte zijn verdwenen, mensen over de hele wereld staan door middel van deze media met elkaar in contact. 24 uur per dag, 365 dagen per jaar; of je nu op de Noordpool bent of in Australië, de wereld wordt gereduceerd tot het oude vertrouwde dorpsmarktplein waarop je met elkaar de dingen des levens besprak.
Hoe duidelijk blijkt dit inmiddels met de ontwikkeling van internet; iedereen kan zelf de informatie zoeken die hij maar wilt. Dat is het ook juist het mooie aan internet, het maakt niet uit waar je interesse ligt, je vindt altijd wel iemand die dezelfde interesse deelt. Een onuitputtelijke inspiratiebron voor de ontwikkeling van contacten en gevoelens. De hele wereld ligt letterlijk voor je open.
Juist door deze ontwikkelingen zouden mensen zich niet meer moeten laten tegen houden door grenzen. Want waar er op internet geen grenzen meer zijn, lijken mensen zich buiten de virtuele wereld steeds meer door regels te beperken en conservatiever te worden.
Het zogenaamde ‘hokjes-systeem’ om mensen en gevoelens te kunnen categoriseren wordt alleen maar sterker en duidelijker.
Mensen begrijpen elkaar niet en willen dat eigenlijk ook gewoonweg niet.
Mensen worden heel snel bang als ze zien dat hun buurman of collega iets anders doet, voelt, zich anders kleedt dan zij, redenen genoeg om hem te vermijden of over hem te roddelen. De buurman wordt in het hokje ‘anders dan ik, dus niet normaal maar bedreigend’ gestopt. Anders/niet normaal dan zijzelf: de grijze middenmoot, onopvallend, bang om hun hoofd boven het maaiveld uit te steken. Als lid van die groep weten ze inmiddels maar al te goed dat hun hoofd er onherroepelijk afgehakt wordt door ‘vrienden’ in de grijze middenmoot, en voordat ze het weten zitten ze zelf in het hokje ‘anders, dus niet normaal maar bedreigend’.
Daarom blijft het heel veilig om het constant over andere mensen en dus niet over jezelf te hebben. Hoe vaak komt het niet voor dat nieuwelingen in een groep of organisatie onvrijwillig worden ingelicht over bepaalde leden van die groep, terwijl ze nog niet eens de kans hebben gekregen om zelf uit te zoeken wat ze van die mensen vinden. De mensen die het lijdend voorwerp van deze ‘inlichtingen’ zijn worden hierdoor vanaf het begin bestempeld als ‘anders/niet normaal’. Wat eenmaal is gezegd, is namelijk niet zomaar vergeten en aangezien nieuwelingen in het begin meestal nog niet zó sterk in hun schoenen staan om hun eigen mening te bepalen, laten ze zich makkelijk meeslepen.
Dit is slechts één manier waarop mensen hun eigen frustratie van zich af proberen te praten. Dat lukt ook vaak wel tot het moment komt dat er (per ongeluk) iemand voor hun neus staat die wérkelijk zichzelf is, dan dringt het ergens toch wel door dat ze zichzelf, inspiratieloos, naar het einde van hun leven slepen, weer een reden om die andere persoon te veroordelen!
Overheden wereldwijd werken hier alleen maar aan mee door mensen vanaf hun kindertijd te ‘helpen’ zich te beperken in een frisse kijk op het leven en medemensen. Vanaf het moment dat je kan lopen word je in allerlei richtingen gestuurd die anderen voor je bepalen. Zo wordt je, voordat je zelf ook maar weet tot wat voor individu je je zou kunnen ontwikkelen, beoordeeld op je schoolprestaties, afkomst of seksualiteit en in een volgend hokje geduwd. De eigenheid van mensen wordt bijvoorbaat al de kop ingedrukt door samenlevingen zo algemeen en uniform mogelijk te maken, overal gelden dezelfde regeltjes en creativiteit wordt niet gestimuleerd.
Is het dan eigenlijk gek dat veel mensen niet sterk genoeg zijn om zichzelf te ontwikkelen? Als je het heel zwart bekijkt niet, maar ik ben van mening dat de mens als enig levend wezen juist alle mogelijkheden heeft om zich te ontplooien ondanks die druk van buitenaf.
Het is alleen de vraag in hoeverre mensen daar voor open willen staan en het niet veiliger vinden om in een ‘global prison’ te zitten.
Hoe duidelijk blijkt dit inmiddels met de ontwikkeling van internet; iedereen kan zelf de informatie zoeken die hij maar wilt. Dat is het ook juist het mooie aan internet, het maakt niet uit waar je interesse ligt, je vindt altijd wel iemand die dezelfde interesse deelt. Een onuitputtelijke inspiratiebron voor de ontwikkeling van contacten en gevoelens. De hele wereld ligt letterlijk voor je open.
Juist door deze ontwikkelingen zouden mensen zich niet meer moeten laten tegen houden door grenzen. Want waar er op internet geen grenzen meer zijn, lijken mensen zich buiten de virtuele wereld steeds meer door regels te beperken en conservatiever te worden.
Het zogenaamde ‘hokjes-systeem’ om mensen en gevoelens te kunnen categoriseren wordt alleen maar sterker en duidelijker.
Mensen begrijpen elkaar niet en willen dat eigenlijk ook gewoonweg niet.
Mensen worden heel snel bang als ze zien dat hun buurman of collega iets anders doet, voelt, zich anders kleedt dan zij, redenen genoeg om hem te vermijden of over hem te roddelen. De buurman wordt in het hokje ‘anders dan ik, dus niet normaal maar bedreigend’ gestopt. Anders/niet normaal dan zijzelf: de grijze middenmoot, onopvallend, bang om hun hoofd boven het maaiveld uit te steken. Als lid van die groep weten ze inmiddels maar al te goed dat hun hoofd er onherroepelijk afgehakt wordt door ‘vrienden’ in de grijze middenmoot, en voordat ze het weten zitten ze zelf in het hokje ‘anders, dus niet normaal maar bedreigend’.
Daarom blijft het heel veilig om het constant over andere mensen en dus niet over jezelf te hebben. Hoe vaak komt het niet voor dat nieuwelingen in een groep of organisatie onvrijwillig worden ingelicht over bepaalde leden van die groep, terwijl ze nog niet eens de kans hebben gekregen om zelf uit te zoeken wat ze van die mensen vinden. De mensen die het lijdend voorwerp van deze ‘inlichtingen’ zijn worden hierdoor vanaf het begin bestempeld als ‘anders/niet normaal’. Wat eenmaal is gezegd, is namelijk niet zomaar vergeten en aangezien nieuwelingen in het begin meestal nog niet zó sterk in hun schoenen staan om hun eigen mening te bepalen, laten ze zich makkelijk meeslepen.
Dit is slechts één manier waarop mensen hun eigen frustratie van zich af proberen te praten. Dat lukt ook vaak wel tot het moment komt dat er (per ongeluk) iemand voor hun neus staat die wérkelijk zichzelf is, dan dringt het ergens toch wel door dat ze zichzelf, inspiratieloos, naar het einde van hun leven slepen, weer een reden om die andere persoon te veroordelen!
Overheden wereldwijd werken hier alleen maar aan mee door mensen vanaf hun kindertijd te ‘helpen’ zich te beperken in een frisse kijk op het leven en medemensen. Vanaf het moment dat je kan lopen word je in allerlei richtingen gestuurd die anderen voor je bepalen. Zo wordt je, voordat je zelf ook maar weet tot wat voor individu je je zou kunnen ontwikkelen, beoordeeld op je schoolprestaties, afkomst of seksualiteit en in een volgend hokje geduwd. De eigenheid van mensen wordt bijvoorbaat al de kop ingedrukt door samenlevingen zo algemeen en uniform mogelijk te maken, overal gelden dezelfde regeltjes en creativiteit wordt niet gestimuleerd.
Is het dan eigenlijk gek dat veel mensen niet sterk genoeg zijn om zichzelf te ontwikkelen? Als je het heel zwart bekijkt niet, maar ik ben van mening dat de mens als enig levend wezen juist alle mogelijkheden heeft om zich te ontplooien ondanks die druk van buitenaf.
Het is alleen de vraag in hoeverre mensen daar voor open willen staan en het niet veiliger vinden om in een ‘global prison’ te zitten.
Reacties |
| (Geen reacties gevonden) |