Rose Tatoo - Blood Brothers
Driewerf hoera! De getatoeëerde opa's zijn terug! Wie had dat nog gedacht? Nadat vorig jaar medeoprichter en slide gitarist/held Pete Wells aan longkanker stierf had ik nooit een vervolg op het machtige 'Pain' uit 2002 verwacht. Oud Rose Tattoo lid 'Lobby Loyde' neemt de slide gitaar deze maal voor z'n rekening en het moet gezegd, het gebeurd met verve!
Benieuwd wat deze cd, die door velen als overbodig wordt gezien, met de band zal gaan doen. Wat me direct opvalt is dat de productie van de cd lekker rauw is en minder knalt dan 'Pain'. De volumeknop moet echt open gedraaid worden om een maximaal effect te krijgen en dan gaat een andere wereld voor je open, dus zeker doen!
De band staat al decennia lang voor goudeerlijke rock 'n roll met een zware arbeidersmentaliteit en teksten van en voor echte mannen. En dat zullen ze blijven maken tot in het graf. (letterlijk te nemen! want inmiddels blijkt Loyde ook aan longkanker te lijden…de ironie!)
Simpele maar o zo doeltreffende powerchords gecombineerd met Angry's zang maken van 'Black eyed bruiser', '1854' en 'Man about town' lekkere meezingers. Terwijl 'Once in a lifetime' een megazotte openingsriff kent, die in m'n hoofd blijft rondspoken en waar ik heftig neuriënd m'n werkcollega's de laatste dagen het leven mee zuur maak. Een ander hoogtepunt is ‘Creeper’, een meeslepende song met Angry in een hoofdrol. Enig minpuntje is misschien ‘city blues’, een trager niemendalletje dat een beetje misplaatst lijkt.
Afsluiter 'Lubricated' is trouwens een uptempo kraker die me een beetje aan het stokoude 'Remedy' doet denken.
De Aussie's maken met 'Blood brothers' helemaal geen overbodige cd, maar net een coole aanvulling op hun historische discografie. 't blijven heersers ook al is de magie met het verdwijnen van Wells toch een beetje weg…
Score: 85/100
Reacties | ||||||||
| ||||||||