Poison The Well - Versions
Distance Only Makes the Heart Grow Fonder was eind jaren
90 binnen mijn vriendenkring, en ook daarbuiten, een van de meest spraakmakende
hardcoreplaten. Wat voor mij toen der tijd een onbekende non-stop aanval
op de zenuwen was groeide uit tot een sound die ik later zou bestempelen als
metalcore met een ruw emo-randje. Na vele luisterbeurten en enkele goede
liveshows te hebben gezien begreep ik de muziek in het straatje van Morning Again en Shai Hulud wat beter en ging ik het zelfs waarderen.
De eerste EP komt ook nu nog wel eens aan speeltijd toe,
maar de twee daarop volgende albums op Trustkill records deden me vrij weinig
en staan al jaren stof te happen. Ook toen in 2003 majorlabel Atlantic Records
de plaat You Come Before You
uitbracht heb ik, op aanraden van mijn vrienden, het werk van deze
getalenteerde heren uit Florida links laten liggen.
Nadat er van dat werkje ruim 130,000 over de toonbank rolde
en tours werden afgerond met oa Shadows
Fall, The Dillenger Escape Plan
en The End werd de band gedropped
door Atlantic Records en was Ferret er als de kippen bij om de heren in te
lijven. Door de hierboven genoemde, relatief harde, bands waarmee Poison the Well op tour was geweest was ik zeer benieuwd
of de mannen terug zouden grijpen naar hun oude en hardere sound of juist zouden
proberen door te groeien met de rustigere invloeden die iedere plaat sterker was doorgezet . Helaas
voor de liefhebbers van de eerste EP kan ik verklappen dat dit laatste het
geval is.
Ondersteund door hetzelfde productieteam als bij You Come Before You wordt na 4 jaar de
muzikale evolutie verder doorgezet. In 42 minuten komen 12
nummers voorbij die ondanks de variatie in sound samensmelten tot een perfect
geheel. Ik hoor in de verte duidelijk de link met hardcore nog, maar als ik bij
de openingstrack al een slidegitaar voorbij hoor komen en later een mandoline,
banjo en er zelfs blazers aan te pas komen kan ik begrijpen dat mensen zeggen
dat Poison the Well het hardcore
publiek is ontgroeid. Tracks als Slow
Good Morning en Nagaina zitten
verder geweldig in elkaar en klinken prachtig, maar met hardcore heeft het niet
zoveel te maken. Dat hoeft natuurlijk ook niet en misschien ligt daar ook wel
helemaal niet de kracht van deze band én misschien is een hardcore band die
niet echt hardcore klinkt pas echt hardcore? Tja, zo kan je door blijven gaan
natuurlijk, maar een mix van verschillende stijlen die klinken als iets wat ik
niet precies kan benoemen maakt het recenseren er niet gemakkelijker op.
Toch even proberen er een naampje aan te geven? Hier gaat ie
dan: sferische en emotionele indie-postcore waarbij meeslepende poëzie, gedragen
door dreigend gitaarspel, hoorbaar gemaakt wordt door een bijna maniakale klaagzang
die op de juiste momenten wisselt van brute schreeuw naar krijs of heldere
zangstem.
Hmm, zoals bovenstaande zin eigenlijk al duidelijk maakte
kent het muzikale landschap teveel facetten om in een zin te beschrijven en is
de vergelijking met een of twee bands onbegonnen werk. Poison the Well heeft namelijk met dit Versions een dynamisch epos afgeleverd die je iedere luisterbeurt
iets anders laat ontdekken en dat is een beleving opzich, maar ligt mede
daardoor ook ietswat zwaar op de maag. Muzikale alleseters en liefhebbers van
ouder Poison the Well werk zullen
deze plaat misschien wat tijd moeten gunnen, maar uiteindelijk zal iedereen tot
de conclusie komen dat dit een prima plaat is geworden.
Tracklist:
01. Letter Thing
02. Breathing's For The Birds
03. Nagaina
04. The Notches That Create Your Headboard
05. Pleading Post
06. Slow Good Morning
07. Prematurito El Baby
08. Composer Meet Corpse
09. You Will Not Be Welcomed
10. Naive Monarch
11. Riverside
12. The First Day Of My Second Life
Score: 80/100
Reacties | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|