Sounds Like Violence, een naam die mij bar weinig zegt. Toch is er iets dat mij er toe zet om naar Zwolle te gaan om deze band te gaan bekijken. Samen met Neerlands toonaangevende emoband San Andreas speelde Sounds Like Violence vrijdag 9 maart 2007 in Hedon.

Het was duidelijke dat het Zwolse publiek naar Hedon gekomen was onder het motto 'er speelt wat, we zien wel of het wat is'. San Andreas had zelf nog wat publiek meegenomen en kreeg dus wel wat respons. Het Zweedse Sounds Like Violence had dit 'thuisvoordeel' niet en stond er alleen voor. De band deed zijn best om het publiek op gang te krijgen, maar te vergeefs: elke poging mislukte hopeloos.

Actief hun 'hitjes' spelen die niemand herkent werkt niet. Ook het publiek wordt niet warm van de 'grapjes' die gemaakt worden door de heren. Zelfs het de hemel in prijzen van het overheerlijke Grolsch door de band kon niet meer dan een glimlach hier en daar bewerkstelligen. 

De naam Sounds Like Violence mag dan klinken als een stoere mannen hardcore band; het tegendeel wordt op het podium bewezen: zoetsappig emosongs gespeeld door vier heren in strakke broeken en met nette bloesjes.

Dat het niet helemaal voldoet aan de verwachting van iemand die nog nooit van de band gehoord heeft, wil nog niet zeggen dat het een slechte band is. Sterker nog: er wordt strak gespeeld, technisch zit de muziek goed in elkaar en de band zelf doet er alles aan om de sfeer erin te krijgen. Het grootste probleem bij waarschijnlijk 80% van de aanwezigen: je moet er maar net kennen en je moet er maar net van houden. Dit was duidelijk niet geval op deze vrijdagavond in de Hedon. De verwoedde pogingen van de band om er toch nog iets gezelligs van te maken hebben helaas niet het gewenste resultaat.

Foto: Jens Nordström, http://www.soundslikeviolence.com/