De zanger van het uit Australië afkomstige Rupture ging in 2001 al de pijp uit. Op muzikaal gebied was het wat mij betreft niet echt een gemis ofzo, maar Carlo van Scarey Records dacht daar blijkbaar anders over. Hij wilde altijd al iets van de band uitbrengen en toen hij hoorde dat ze had het instrumentale gedeelte van een 13-tal tracks al ingespeeld en klaar hadden hoefde hij alleen nog maar de juiste zanger te vinden om een Rupture plaat uit te brengen. Uiteindelijk werd niemand minder dan Jeff Clayton, die met Antiseen ooit al eens een split 7” had opgenomen, gevonden om de zangpartijen voor 7 tracks op te nemen. De overige 6 Rupture tracks werden van zang voorzien door the Boss (nee, niet Springsteen) uit Italië. Zo was de Rupture schijf een feit. Toch duurde het in de ogen van Carlo allemaal een beetje te kort dus trommelde hij the Boss nogmaals op om met zijn band The Nerds wat tracks op te nemen om er een soort van split-record van te maken. The Nerds namen nog eens 6 tracks op en zo staat de teller van deze schijf uiteindelijk op 21.
Hoe het klinkt? Voornameljik rammelend en hier en daar een tikkie te rommelig. Maar met de sound die deze bands hebben kan het allemaal net. Rupture maakt namelijk een beetje powerviolence-achtige thrashy hardcore scumpunk (maar dan niet snel genoeg voor mijn smaak). Volgens mij zijn de opnames ook niet echt maximaal waardoor de muzikale kluif er niet echt smakelijker op wordt, maar het kan er mee door. Ik zou het waarschijnlijk een 60/ 65 punten hebben gegeven. Toch scoort het totaal pakket wel een beetje hoger. Dat is voornamelijk te danken aan die sympathieke Italiaantjes en hun bandje, The Nerds. Zelfs die ietswat matige plaat op Stardumb Records draai ik ieder jaar wel eens een keertje (al was het alleen al vanwege het machtig coole artwork) en deze tracks klinken een stuk beter dan die op hun eerste full length. Ze hebben trouwens ook niet zo lang geleden een nieuwe full length uit genaamd ‘A Black Star Burning Trails to Nowhere’. Muzikaal is het een beetje dronken southern punkrock’n’roll met een voorliefde voor GG Allin. Cool dus!
Ook het artwork werkt debet aan het positieve gevoel wat ik heb van deze plaat. Ik kan namelijk wel de humor inzien van die omgekeerde kruizen en het ietswat WOII uitziend adelaartje . Echt indrukwekkend is het allemaal niet, maar het is een leuk plaatje voor in mijn al behoorlijk uitpuilende CD-kast. Niet meer en niet minder.

Score: 70/100