Effe naar de Effenaar voor The Dillinger Escape Plan
Drummer Gil Sharone heeft het flink druk op de Europese tour van Dillinger Escape Plan. Niet alleen is hij de man die de fenomenale Chris Pennie als drummer moet vervangen, ook speelt zijn oude band Stolen Babies in het voorprogramma. Hij moet dus twee keer per avond aan de bak.
Stolen Babies is een band die de moeite waard is om live gezien te hebben. Het is een bizarre band die een apart soort metal maakt met allerlei verschillende invloeden, zeker niet in hapklare brokken geserveerd. En die had ik graag gezien, alleen stond ik ruim een half uur in de rij bij de Effenaar (en dat terwijl ik eens op tijd was gearriveerd). Jammer, want deze band zal waarschijnlijk nooit of pas over lange tijd weer live spelen.
Toen Dillinger een paar jaar geleden (december 2004 volgens mij) voor het eerst op Nederlandse bodem stond om Miss Machine te promoten speelden ze onder andere op donderdag in Tivoli en vrijdag in de Melkweg. Ook toen ging Poison the Well mee, net zoals vandaag.
Poison the Well trapt af met Ghostchant van de vorige cd en laat in de veertig minuten een weinig inspirerende show zien. Veel nieuwere nummers, waarvan alle fijne nuances die op cd best goed en origineel zijn, compleet verwaaien in de brij herrie die de band weet te produceren. Gekraak, gepiep, dikke ruis, onverstaanbare cleane zang en een vreselijke bass, geen optreden om trots op te zijn. De band zelf oogt vrij energiek, maar helaas klinkt het (door de techniek) van geen kanten. Het grootste deel van het publiek staat wat statisch in de zaal, en lijkt het ook niet erg te vinden.
Dan de band waar iedereen op zit te wachten. Als het aan de heren had gelegen hadden ze er al eerder gestaan, samen met technische metal giganten Meshuggah. Helaas duurden de opnames van laatstgenoemden langer dan verwacht en werd die tour afgezegd. Toen brak gitarist Ben Weiman zijn voet en moesten we nog langer wachten. Nu kan iedereen eindelijk kijken of de geniale nummers van Ire Works ook live goed uit de verf komen.
Vanaf het moment dat The Dilllinger Escape Plan opent met Panasonic Youth begint het grote feest. Van oude publiekslievelingen als Sugar Coated Sour en 43% Burnt, tot When Good Dogs to Bad Things naar nieuwer werk als Sunshine the Werewolf en Baby’s First Coffin, met als kers op de taart Fix Your Face, Lurch, Milk Lizard (hoogtepunt van de set) en andere nummers van Ire Works.
Hoewel de chaos compleet is dankzij de capriolen is het trucje of de aardigheid er toch een beetje vanaf. De band is minder wild (hoewel er toch nog flink over merch tafels heen gerend wordt en het crew van de Effenaar haastig wat boxen neer beneden haalt uit angst voor ongelukken) en ook het publiek vliegt niet meer met flying kicks langs elkaar heen (of erger).
Ondanks dat, en ondanks overmatig gebruik van stroboscopen, levert Dillinger in 45 minuten (langer hoeft zo’n band ook echt niet te spelen) een geweldige show. Geen moment rust gunt de band zich, en alle nummers worden net zo strak en hard gespeeld als op de cd’s. De nieuwe drummer Gil levert een geweldige prestatie, en ik miste de oude dan ook totaal niet. Hoewel Poison the Well een beetje tegenviel maakte Dillinger alles weer goed. Vanavond staat dezelfde package in de Melkweg, als je gisteren gemist had en je wilt nog is dat je kans.
Reacties | ||||||||||||||||||||||||||||
|