Het Californische No Use For a Name, dat al ruim 21 jaar aan de weg timmert, is naar mijn mening één van de punkrock iconen die in één adem kan worden genoemd met bands als Bad Religion, Lagwagon en Pennywise . Mijn persoonlijke interesse in punk als geheel is dan ook mede door deze bands gevoed. Een nieuwe release is dan ook altijd iets om naar uit te kijken, zeker als het in het geval van NUFAN 3 jaar geleden is dat er een nieuw album is uitgekomen. Ondanks dat de nieuwe plaat, die alweer ruim een week of zes uit is, onze redactie nooit heeft mogen bereiken is een review hier toch zeker op zijn plaats.

In de afgelopen 21 jaar heeft NUFAN vele ontwikkelingen doorgemaakt. De enige constante binnen de band zijn frontman Tony Sly en drummer Rory Koff. Waar het merendeel van de jonge bands veelal hun inspiratie in de oudere generatie punkbands vinden zijn de heren van NUFAN geschoold door bands als The Beatles, Iron Maiden en Slayer. Iets wat goed terug te horen is in de melodieuze muzieklijnen afgewisseld met supersnelle riffs. Tony Sly weet als songwriter de muzikale kant van de nummers mooi te polijsten en te voorzien van soms bijna poëtische teksten.

“The Feel Good Record of the Year” is al de zestiende release en schept met de titel ook meteen hoge verwachtingen. Album opener “Biggest Lie” schud je meteen wakker en laat je de vertrouwde NUFAN-sound horen. Iets wat niet voor het gehele album geld. “Yours to Destroy” begint namelijk als een typische +44 song. Doch is het refrein weer voorzien het NUFAN watermerk. “The Trumpet Player” en “Domino” zijn ook geen standaard NUFAN nummers en hebben iets weg van Nerfherder.

Waar Joey Cape voor zijn akoestische en rustige nummers Bad Astronaut heeft opgericht maken Tony Sly en consorten op hun reguliere albums plaats voor een pas op de plaats. “Sleeping Between Trucks” en “Ontario” zijn beiden een aangenaam rustpunt op de plaat. Gelukkig is ook voldoende ruimte voor een aantal up-tempo nummers waaronder; “Night of the Living Living” en “ I Want To Be Wrong”.  

“Kill the Rich” is bijna Beatlelesk te noemen en maakt de cirkel dan ook weer mooi rond. Naar mijn idee doet de plaat zijn titel zeker eer aan. Waar “Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band” de Beatles plaat bij uitstek is, geld “The Feel Good Record of the Year” als misschien wel het hoogtepunt van NUFAN tot nu toe. Het enige verschil tussen beiden albums is hoogstwaarschijnlijk de hoes waar vast en zeker minder verhalen de ronde over zullen gaan doen.

Kortom, voor de liefhebbers een must-have, een afwisselende plaat die wat mij betreft de term “juweeltje” best mag dragen.

Score: 97/100