Begin jaren '90 leek het erop dat Prong het helemaal ging maken. Rond 1994, toen ze ook een van de headliners op Dynamo Open Air waren, was dat wellicht ook wel het geval, maar tot een échte doorbraak, tot de grote zakken met dollars? Nee, zo ver heeft de band rondom Tommy Victor het nooit geschopt.

Ondanks dat ik de schurft heb aan vrijwel alles wat onder de term nu-metal valt trek ik deze godfathers van het genre uitermate goed. Het mag dan wel een enorme bron van inspiratie zijn geweest voor bands als Korn en veel extreem slechte nu-metal, maar dat neemt niet weg dat Prong een erg goede band is die meer verdient heeft dan wat ze uiteindelijk gekregen hebben. Kenmerkend zijn, zoals bij zoveel bands, de vocalen, maar Prong staat toch vooral bekend om het beuken en grooven. De riffs en breaks vliegen je om de oren en het swingt dan ook als een malle en klinkt enorm lekker. SPV heeft vier albums opnieuw uitgebracht te noemen: Beg To Differ, Prove You Wrong, Cleansing en Rude Awakening.

Beg to Differ (1990) mag wat mij betreft gezien worden als het grote meesterwerk van Prong. Ik denk dat weinig jonge Prong-liefhebbers het met mij eens zullen zijn, maar dat boeit verder niet. Beg To Differ is een ondergewaardeerde thrash klapper die de ruigste kant van de band laat zien. Right to Nothing, Your Fear en Prime Cut zijn de hits, maar ik kan er eigenlijk wel meer opnoemen.

Was Prove You Wrong (1991) nou de eerste plaat waarbij de industrial elementen een klein beetje om de hoek kwamen kijken of de laatste zonder industrial elementen? In ieder geval de eerste plaat met Troy Gregory (oa Flotsam and Jetsam, The Witches) en persoonlijk de mindere van alle re-releases. Toch zijn nummers als Prove You Wrong en Get a Grip (on Yourself) zeker de moeite van een aanschaf waardig.

Het vijfde album in de discografie van Prong is Cleansing. Uitgebracht in 1994 was dit hét album om een grote doorbraak te forceren wat, zoals al aan het begin vermeldt is, maar gedeeltelijk gelukt is. Nadat ze Troy Gregory, die ook wel eens met Killing Joke had gespeeld, hadden gelost voor twee andere ex-Killing Joke leden (Paul Raven op bas en John Bechdel achter de toetsen) begon de muzikale machine op volle kracht te draaien. Prong was voor het eerst een vier-mans formatie en de band tourde de hele wereld af en dit album werd overal positief ontvangen. Snap Your Fingers Snap Your Neck, waar ook een clip van is, is één van de beste Prong-nummers ooit.

Rude Awakening (1996) had wederom Terry Date (Pantera, Soundgarden) achter de knoppen. De plaat, die dezelfde titel draagt als een album van Megadeth, bracht ons onderandere de titeltrack Rude Awakening wat best wel een klassiekertje genoemd mag worden. Ook tracks als Controller, Dark Signs en Close The Door mogen er zijn, maar het is zeker niet mijn favoriete album uit de Prong collectie. Wanneer je wilt checken of je Prong anno 2008 te pruimen vindt is dit dé plaat om op te pikken.

Na een periode van stilte sloeg Prong vorig jaar terug met een opmerkelijk sterk album genaamd Power of the Damager. Deze waste meteen de viezige smaak van Scorpio Rising uit de gedachten en geeft aan dat de band weer op volle oorlogssterkte is. Metname het tempo en gebeuk sierde de terugkomst van de band aan het metalen front. Ik ben niet zo van sentimenten en weet zeker dat de nieuwe plaat tussen de door SPV heruitgebrachte klassiekers zijn mannetje kan staan, zonder ooit dezelfde cultstatus te behalen.

Wil je die cult klassiekertjes zelf in de kast hebben? Doe mee aan de Prong prijsvraag!
http://www.punx.nl/prijsvraag_new/prijsvraag.php?pv_id=138