The Slackers hebben altijd al een link gehad met punkrock. Zo heeft de formatie uit New York een aantal albums op Hellcat Records uitgebracht, zitten de bandleden in allerlei punkrock side-projectjes en zijn ze graag geziene gastmuzikanten bij onder andere Rancid. Het verbaasd me dan ook niets dat er een aantal bekende koppen uit de Nederlandse punkrock scene op de avond dat The Slackers in de Tivoli spelen aanwezig zijn. Er blijkt sowieso een vrij gemêleerd publiek van skins, punks, normalo's, lowlands kiddo's en oude lui op de mix van ska, reggae, rocksteady, dub, soul, rock en jazz afgekomen te zijn.

Ondanks dat bassist Marcus er minder positief over gestemd was trok ik het goed dat er geen voorprogramma was. “Nu zijn ze veel te nuchter als wij opkomen! Een lokale kutband die opent zorgt er voor dat iedereen keihard gaat zuipen en zorgt voor meer pret als wij opkomen”, is de theorie van de goedlachse Marcus. Daar valt wat voor te zeggen, maar gezien de meeste mensen vrij laat aankomen was het ook een ondankbare klus geweest. Ook daar is hij het niet mee eens: “Bandjes moeten gewoon lekker spelen en hun ding doen. Het maakte ons in de begintijd helemaal niet uit of er nu 20 of 200 man in de zaal was zolang we maar een beetje lol konden maken.”

De carrière van The Slackers telt ondertussen ook al bijna 20 jaar. De band ging van Moon Ska Records naar Hellcat en zit momenteel op Indication Records. De laatste plaat, Self Medication, is dus op dat Indication Records uitgekomen en niet meer op het label van Tim Armstrong. Dit tot grote spijt van de band: “ik baal er een beetje van, want het is ons beste album tot nu toe. Ik weet dat genoeg bands dat zeggen, maar ik durf ook te stellen dat die Boss Harmony Sessions plaat die daarvoor uitkwam eigenlijk ondermaats was. Sterker nog! Het is wellicht ons zwakste materiaal ooit!” Ook het oudere werk wordt nog even onder nadere inspectie genomen. “Close My Eyes was eigenlijk ook al niet zo best. De nummers vallen nog wel mee, maar de opnamekwaliteit is best beroerd. De opnames hebben een beetje een demo-kwaliteit omdat ze opgenomen zijn in mono. Dat moest ook wel omdat een van de 2 boxen kapot was gegaan en we geen zin hadden om een nieuwe te halen. Achteraf is dat best jammer, mja...”

Wanneer we over politiek praten komen de tongen bij zowel Agent Jay als Dave Hillyard, die rustig op de bank wat zaten te pingelen, goed los. Er ontstaat een heftige discussie over hoe het er aan toe gaat in Amerika, de nieuwe president en de verschillen tussen Amerika en Europa. “Democraten hebben altijd een betere band met Europa gehad en daarom is het logisch dat jullie altijd naar de democratische kant neigen. Natuurlijk maakt het allemaal weinig uit op wie je stemt, maar je moet wel gaan stemmen wil je mee mogen praten. Alleen klagen en niet bijdragen aan de oplossing is niet de manier waarop het werkt. We hebben nog meegedaan aan campagnes om Bush niet herkozen te krijgen, maar zelfs voor mij als die-hard democraat was het lastig om op Kerry te stemmen. Uiteindelijk zijn we wel te spreken dat Obama de verkiezingen van 2008 gewonnen heeft. Hij zal het natuurlijk nog wel allemaal moeten gaan bewijzen.”

Nu zijn in mijn ogen de Slackers nooit echt een politieke band geweest, maar Marcus denkt daar anders over: “Wij staan misschien wel bekend om liefdesliedjes te schrijven, maar juist die liefdesliedjes zijn vaak politiek geladen. Een nummers als Feed My Girl gaat over honger in de wereld, maar ook een nummers als I Still Love You is door Victor geschreven als ode aan Amerika waar veel dingen verkeerd gaan, maar waar ie toch nog wel om geeft en waar hij het beste voor wil. Een nummer als War Criminal is natuurlijk wat minder moeilijk te herkennen als politiek liedje. Ons hele repertoire zit vol met dit soort tracks. Ska en reggae stond er ook om bekend om verdekte boodschappen over te brengen in de muziek. Wij zetten die traditie een beetje voort met onze muziek.”

De Slackers hebben een speciale band met Nederland ontwikkelt door de jaren heen, zo blijkt. “We houden enorm van Nederland, maar eigenlijk hebben alle landen wel iets tofs. Toch is het vooral in Nederland waar we ons het meest op ons gemak voelen. Zo speelden we gisteren in Ernesto's en het bleek dat we daar voor 29e keer speelden. DE 29e KEER! Nergens ter wereld, zelfs niet in New York, hebben we zo vaak gespeeld als daar. Dat zegt genoeg natuurlijk.”

Om 21:00, ongeveer een uur voordat The Slackers het podium op stappen, komt tourmanager Jens binnen die verteld dat het tijd is om om te kleden en voor te bereiden op de show. Een show die, in een goed gevulde Tivoli de Helling, uitstekend is te noemen. Ik mis Marq "Q-Maxx” als frontman wel een beetje, maar de vocalen die overgenomen worden door Glen Pine doen het ook prima. De man is wat minder goed bij stem lijkt zo nu en dan, maar de band staat ook op een mindere dag nog als een huis. Er wordt flink wat nieuwer spul gespeeld, maar ook oude klassiekers als Married Girl en Have The Time worden niet over het hoofd gezien. Er wordt flink bewogen in de zaal wat de sfeer alleen maar ten gunste komt. De avond wordt geheel in stijl afgesloten met de 25e verjaardag van DJ Dab die na afloop nog even een uurtje of twee zijn tunes draait.