Afgelopen woensdag 10 december vond alweer de vierde editie van de Persistence tour plaats, voor de derde keer in de 013, Tilburg. Net als het tweede jaar was Sick of it All headliner, en maakte Terror net als diezelfde editie zijn opwachting, en mocht Born From Pain na het eerste jaar in Paradiso ook weer op de bühne komen knallen. Elf shows in elf dagen en gelukkig zitten wij aan het begin dus is iedereen nog lekker fris.

Erg netjes van de 013: om ervoor te zorgen dat iedereen de headliner kon afkijken begon men al om 16:40 met de bands. Helaas betekende dit wel voor The Setup en War Of Ages dat zij met hun set van vijfentwintig minuten niet echt voor een grote massa stonden te spelen, en dat er maar weinig mensen (gezien het tijdstip) flink los stonden te gaan. Toch maalde beide er bands er niet om (netjes) en speelden een solide show, die in het geval van The Setup wat meer variatie en hoogtepuntjes kende. Nog steeds gaan de nummers van Minister of Death live niet vervelen hoewel ik wel erg benieuwd raak naar nieuw werk van deze band. War of Ages (met een spuuglelijk leeuwenkop logo) die naar eigen zeggen “the hardest-working, hardest-touring, most heartfelt melodic heavy metal hardcore band in the land” zijn klonk behoorlijk als een brij maar was zeker niet slecht. Toch dolf de band het onderspit vanavond, er speelden betere bands en van mij hadden zij na The Setup mogen spelen.

Om zes uur is het veel en veel drukker in de zaal, en bij de broodjesbar want Nederlanders willen gewoon om die tijd eten. Toch staat het vooraan bij H20 stampvol, en zien we de eerste pile ons en singalongs van de avond. In de zomer zag ik H20 nog in de W2 en toen hield de band vrij aardig mijn aandacht vast. Nu ben ik echter minder positief over de show (wellicht omdat ik het album toch minder cool ben gaan vinden). De band trapt af met 1995 en Nothing to Prove en maakt een vlammende start. Mensen vooraan duikelen over elkaar en iedereen schreeuwt lekker mee. Maar naarmate het half uur vordert kakt de band, en het publiek met hen, behoorlijk in. Daar kan zelfs een Guilty by Association (in de W2 nog de absolute topper van de avond) weinig aan veranderen. H20 kiest de meest poppy nummers uit van het latere werk en dan blijkt dat er vanavond toch meer mensen op iets ruigers zitten te wachten. Funest is het moment waarop frontman Toby Morse het allemaal niet meer lijkt te schelen en maar een beetje begint te brabbelen in de mic. Op de valreep is er dan toch nog een lichtpuntje te bekennen, Lou K. komt meedoen op What Happened en dat maakt dit nummer tot het hoogtepunt van de set.

Na H20 tijd voor ons eigen Discipline. Ik begin behoorlijk trek te krijgen en als alle nummers dan ook weinig variatie vertonen en de band niet mijn smaak blijft te zijn neem ik even de tijd een hapje te eten en de distro’s te checken. Het was lekker vol in de hal van de 013 met drie grote distro’s en een lading merch van de bands zelf.

Na Discipline nog een eigen band: Born From Pain. Hoewel hoeveel Nederlanders zitten er eigenlijk nog in die band? Zoals bekend heeft frontman Ché de band al een tijdje terug verlaten en nam de band met de bassist maar nu zanger Rob een nieuwe plaat Survival op. Met drummer Roy (37 StabwoundZ en het geweldige Sengaia) in de gelederen bestormt de band opnieuw de podia. Ook deze band speelt weer een half uur en laat een behoorlijk gemengde indruk achter. Aan de setlist zal het niet liggen, Final Nail, Rise or Die, Behing Enemy Lines, Death and the City, New Hate, Relentless, Stop at Nothing en van het nieuwe album Sound Of Survival, State Of Mind en Sons Of A Dying World. Ook hangt er een dike backdrop waarop constant allerlei beelden zoals in de laatste clip te zien geprojecteerd worden.
Alleen voor mij, en afgaande op andere reacties in het publiek is Born From Pain Born From Pain niet meer. Rob is zeker geen slechte zanger, alleen wel een hele andere dan Ché en de band klinkt nu meer hardcore dan ooit en daarmee ook veel minder origineel. Een tweede Terror heeft de wereld niet nodig, en in mijn ogen overbrugde de band vroeger een soort gat. In elk geval is de show erg goed en heeft de band er zichtbaar zin in. Gastbijdrages van Scott V. of Lou K. zoals op cd blijven vanavond helaas uit.

Terror wordt niemand zat, zo lijkt het wel. De zoveelste show dit jaar maar staat iedereen vooraan helemaal los te gaan op de opgefokte hardcore van het vijftal en weer weet Scott mensen zover te krijgen dat er flink gestagedived wordt. Beetje cliché om met een 300 intro op te komen maar het werkt wel, hoewel Terror dit natuurlijk helemaal niet nodig heeft. Een half uur is eigenlijk te kort voor deze band maar gelukkig wel vol klassiekers: Better of Without You, Last of the Diehards, One with the Undergods, Overcome, Keep Your Mouth Shut. Uiteindelijk weer een hele coole show alleen had ik gehoopt op meer werk van de nieuwe plaat (wellicht tijdens een eigen tour) maar het oude werk staat nog steeds als een huis.

De metalcore van Heaven Shall Burn interesseerde een stuk minder mensen dan Terror. Toch mag deze band een kwartier langer spelen en doet dat enorm goed. Tijdens de clubshow in de W2 met Aborted moest ik nog vroeg weg om mijn trein te halen maar vanavond maakte de band dit gemis helemaal goed. Hun laatste album Iconoclast is een stuk beter dan het veel te standaard Deaf to Our Prayers en de band is qua creativiteit weer helemaal terug.
De band begint dan ook met Awoken en gelijk Endzeit erachteraan. Ook passeren Profane Believers, Counterweight, Murderers Of All Murderers, Behind a Wall of Silence, Voice of the Voiceless en topper The Weapon They Fear de revue. Keiharde show en ondanks de matige respons af en toe zeker de plaats op de bill waardig.

Hoewel de tekenen van vermoeidheid om me heen duidelijk zichtbaar zijn trekt iedereen die nog aanwezig is nog een uur lang alles samen met Sick of it All uit de kast. Met achter zich een gigantische banner van het tribute album een setlist met de ene na de andere knaller (Preamble, Uprising Nation, Injustice System, Goatless, Take the Night off, Clobberin’ Time, Step Down, Machete, Build to Last, Busted, Sanctuary, Scratch the Surface en Us vs. Them) houdt het viertal uit New York het laatste restje energie bij iedereen vast. Met de podiumpresentatie zit het absoluut weer helemaal snor, waarbij vooral natuurlijk de punten naar de gebroeders Koller gaan. Na een braveheart en Us vs. Them als laatste nummer kan het voor mij niet snel genoeg 2009 zijn en het nieuwe album in de winkels liggen.

Ik gebruik stiekem de afsluiter van mijn recensie van vorig jaar. Een geweldige avond waar het publiek waar voor zijn geld heeft gekregen, en die hopelijk volgend jaar weer net zo’n vette line-up heeft. Zou de tour zijn trend doorzetten en volgend Hatebreed weer laten headlinen? For the Lions komt wel volgend jaar al uit dus wie weet?