Het gebeurt niet vaak voor deze welgebekte dude, maar ik kom superlatieven tekort om aan te geven hoe gaaf ik “We've All Been Down”, de nieuwe Tenement Kids langspeler vind. De melancholische doch positieve sfeer in combinatie met rauwe vocalen en mooie teksten... OEF! Hier een kort vraaggesprek omtrent de nieuwe plaat.

Aangezien ik Gijs Wilbrink aan de tand voel op de Smash The Statues releaseparty lijkt het me niet meer dan logisch dat ik even vraag over het gevoel wat hij heeft bij deze avond. Gijs was immers ooit drummer bij de band en de huidige STS-drummer, Bert de Bruijn, zit op zijn beurt weer achter de kit bij Tenement Kids. Hij is er vrij rustig onder, maar benadrukt wel dat Bert een ietwat andere stijl heeft en dat het soms wel wennen was als een bepaalde fill anders wordt gespeeld. Ook op muzikaal gebied gaat het er ietsjes anders aan toe legt hij uit: “Bij Tenement Kids is het meer een smeltkroes van inbreng dan losse schrijvers die liedjes aandragen. Beide methoden hebben zo hun charme.”

Ik heb nog nooit een album opgenomen, maar ik schrijf wel veel. Ook dat is een onderdeel van muziek en mede daardoor denk ik me te kunnen voorstellen dat een album opnemen een behoorlijk zware bevalling kan zijn. Toch hoeft dat niet per definitie het geval te zijn, meent Gijs. “Ik las laatst de biografie van Bob Dylan en daar stond in dat hij zich afsloot voor een bepaalde tijd en dan alleen maar schreef en liedjes maakte. Uiteindelijk zat hij dan met meer dan 100 nummers, demo's en verschillende versies enzo en daar koos hij dan vervolgens de beste nummers van uit en dat kwam op plaat. Ik zou eigenlijk ook wel iets soortgelijks mee willen maken, want dat zou een stukje minder hectisch zijn dan de manier waarop wij dat doen.” Hij legt verder uit, “Nu schrijven we eigenlijk altijd precies genoeg tracks en gooien niets weg. Dat is tot nu toe altijd goed gegaan, maar ik houd mijn hart vast voor de volgende plaat, haha! Ook was het een race tussen oefenruimte en studio om die plaat op tijd af te krijgen. We hadden de gitaarpartijen, bas en drums in Duitsland opgenomen, en hebben de sologitaren en zang op de boerderij van mij en Tim gedaan. Tot grote frustratie van Nico had ik nog lang niet al mijn teksten naar tevredenheid af, dus dat moest allemaal ter plekke nog gebeuren. Ik zong mijn deel van een nummer in, en riep Tim naar beneden als ik klaar was zodat hij de harmonieen kon verzinnen en inzingen. Ondertussen was ik alweer naar mijn kamer gesprint om de volgende tekst te schrijven, die ik kon gaan zingen wanneer Tim zijn ding had gedaan. Zo wisselden we elkaar af, prachtig!” Je ziet aan het enthousiasme in zijn houding en hoort het in zijn stem dat hij enerzijds wel trots is op de manier waarop het is gegaan. “Op deze manier schrijf je echt een album van A tot Z, je bent heel erg gefocust op het geheel en doet je best de boel bij elkaar te houden. Meer dan wanneer je van de 15 gemaakte nummers er 12 in random order gaat zetten.” Daar heeft hij natuurlijk ook wel weer gelijk in.

Persoonlijk ben ik groot fan van het, bij gebrek aan een betere woordkeuze, 'typische Hot Water Music-artwork' wat ik ook meende terug te zien op de Doves EP. “De cover wilde we dit keer heel anders aanpakken. Ondanks dat we niet meteen een precies idee hadden wilden we in ieder geval geen schildering dit keer. We wilden iets authentieks en iets aparts, dat was duidelijk. Uiteindelijk kwam Bert op het idee die om Hans Fles op de cover te zetten, met een cowboyhoed. Hans is bekend van de reclame van “Het Nieuwe Rijden” en heeft een prachtige charismatische kop. Precies wat we zochten! Ik kende hem uit mijn geboortedorp, dus ik trok de stoute schoenen aan en gaf de beste man een belletje. Hij keek wel wat raar op toen ik 'em opbelde en vroeg of hij model wilde staan voor de fotoshoot. Ik dacht dat het nooit zou lukken 2 weken later stonden we echter in een boerenschuur met een professionele fotograaf en Hans Fles in eigen persoon de hoes te maken!”. Juist die cover geeft ook een bepaalde vibe af meent Gijs: “We wilden geen photoshop gebruiken voor de cover. Echt het idee dat het artwork, met veel pijn en moeite, ook 40 jaar terug had gemaakt kunnen worden. De sfeer van de foto is voor het grootste deel allemaal ter plekke met lampen gecreeerd. Ook hebben we er voor gekozen alleen maar handgeschreven tekst in het boekje te gebruiken. Dat heeft ontzettend goed uitgepakt.”

Het Friese Crucial Attack had de eer om de Doves EP uit te brengen en verzorgt dit keer de LP-versie van “We've All Been Down”. Voor de vinylfanaten is er overigens nog meer goed nieuws: Crucial Attack gaat nu eindelijk Doves ook op vinyl uitbrengen. Toch hebben de Kids ervoor gekozen om de cd variant niet op Crucial Attack uit te brengen. Hoe zit dat? “De deal die we met Crucial Attack hadden was voor één album, Doves. We waren dus voor deze full length opzoek naar een nieuw label. We hebben alle opties open gehouden en van alles geprobeerd. Ook grote jongens als Epitaph en Pias, maar die haakten uiteindelijk toch af. Funtime uit Belgie had echter wel interesse en we kwamen met hen op een goede overeenkomst. Het label verzorgt de distributie binnen België en Nederland en kan ons helpen naar een breder publiek. Buiten dit gebied zijn we echter nog steeds op zoek naar een CD-label. Over het vinyl: kort na de deal met Funtime liet Niels van Crucial Attack weten dat ze op basis van wat samples enorm geinteresseerd waren opnieuw met ons te werken. Ze wilden graag het vinyl doen voor “We've All Been Down” en tegelijk “Doves” opnieuw uitbrengen op hetzelfde medium. Dat leek ons een erg gaaf idee, en zo is het ook gegaan.”

Ik heb, ook op deze website, menig maal de loftrompet opgestoken over deze band en denk dat de heren zeker ook buiten de punkrock scene succes zouden moeten kunnen realiseren. Als ondertussen Bert ook even aangeschoven is hebben we het over de 'dubbele agenda'. “We zijn in Nederland opgekomen vanuit de punkrock scene waar we zelf ook veel affiniteit mee hebben. Zoiets willen we buiten Nederland ook gaan realiseren. We willen dus een soortgelijk traject doorlopen in het buitenland, waar we nu eigenlijk nog compleet onbekend zijn, als dat we hier gedaan hebben. Ondertussen denken we dat we in Nederland iets meer te kunnen gaan doen dan alleen punkrock shows. Zo spelen we bijvoorbeeld binnenkort wat shows met Face Tomorrow en kijken we uit naar andere bands. Jammer genoeg zijn er momenteel maar weinig grote bands op tour waar wij goed bij passen, maar dat gaat wel weer komen. We hebben sinds kort ook een nieuwe agency die veel werk voor ons verzet, dat scheelt enorm.”

Ondanks dat de band de ogen duidelijk op de toekomst heeft gericht zien we ook een oude bekende op de tracklist staan genaamd Soul. Deze track is bekend van het supertoffe projectje van Angry Youth Records om Bratpack, Tenement Kids, The Real Danger en Union Town samen te brengen. Ik wacht nog steeds met smart op een tweede deel dus mocht de Arnhemse labelbaas dit stuk lezen wil ik hem hier even op attenderen. Over de track heeft Gijs het volgende te zeggen: “We hadden na Doves even een korte pauze waardoor onze pen eigenlijk opgedroogd was geraakt. Toen we voor het Glory Days project een nummer moesten gaan schrijven was dat eigenlijk als het ware het nieuwe begin van Tenement Kids. Het was voor ons een nieuwe manier van schrijven en toch een song met een nieuw soort sound. Toen dat nummer er eenmaal was, kregen we direct inspiratie om een hele full length te gaan schrijven. Omdat dat punt voor ons zo symbolisch is geweest, was het niet meer dan logisch om Soul ook op de nieuwe plaat te zetten. Bovendien hadden we na de Glory Days versie het idee dat we dat nummer in een tweede take nog meer recht zouden kunnen down. Dat is zeker gelukt met de We've All Been Down versie. Persoonlijk is de slide-gitaar op het eind van het nummer mijn favoriete toevoeging en uiteindelijk zelfs een van mijn favoriete stukken op de plaat geworden.”

Ik zie graag bands die uit eigen kracht putten en Tenement Kids is zo'n band. Toch is een covertje op zijn tijd ook niet verkeerd. Zo heeft de band deelgenomen op een Canadese Leatherface tribute en zaten er, zeker in de beginfase toen er nog niet zo heel veel nummers waren, wel eens een covertje in de setlist. Ik heb het idee dat de band weinig interesse in covers heeft, maar die mening wordt niet gedeeld. “We hebben in ons bestaan al verschillende dingen geprobeerd van Eric Clapton en Creedence tot The Damned. Ook hebben we op Trashfest een Fugazi-coverset gespeeld. We hebben dus eigenlijk best een boel nummers gecoverd”, bepleit Gijs. “Als we iets coveren dan willen we dat goed en met respect doen, maar uiteindelijk willen we toch vooral onze eigen nummers maken en spelen.”

Of er in de toekomst ook plek is voor onverwachte muzikale wendingen blijft Gijs in het ongewisse: “Zo'n slidegitaar ligt ons natuurlijk wel, maar ook andere instrumenten moet mogelijk zijn. We hebben er nog niet echt gebruik van gemaakt, maar het lijkt me wel tof om iets speciaals te doen. We hebben als bandleden ook verschillende muzikale interesses, maar misschien wordt het daardoor ook juist weer moeilijker om iets te doen. Zelf heb ik er ooit wel eens aan gedacht om iets met het Ulfs Mannenkoor te doen. Mijn opa heeft dat opgericht, dus dat zou eigenlijk wel heel mooi zijn. Van de andere kant is het het meest debiele plan ooit natuurlijk. Ach ja...”