Polar Bear Club werd in verschillende Amerikaanse media aangekondigd als de erfgenaam van The Gaslight Anthem. De band, vers getekend bij Bridge Nine trouwens, tourt binnenkort ook met The Gaslight Anthem en ik was dan ook reuze benieuwd hoe goed deze plaat zou zijn.
Laat ik maar met de deur in huis vallen: Sometimes Things Just Disappear zal zeker geen klassieker worden van het kaliber Sink or Swim. Daarvoor klinkt dit bandje uit NY echt totaal anders en is daarbij ook nog eens niet toegankelijk genoeg voor, maar het is daardoor natuurlijk niet meteen een slechte plaat. Integendeel! De band, en ook deze plaat, staat stijf van het potentieel en ik wil een grote muzikale klapper in de nabije toekomst dan ook geenszins uitsluiten voor dit post-hardcore gezelschap.
Als je American Steel, Jawbreaker, Hot Water Music en oude Rise Against in een blender zou hengsten heb je ongeveer een idee hoe PBC klinkt. Hiermee doel ik op het feit dat de band een mix van hardcore en punk brengt die intens, rauw en oprecht klinkt. Naast die rauwe rand is er ook een dikke knipoog naar wat poppier punkrock bandjes ala Alkaline Trio. De nummers zitten goed in elkaar en de plaat blijft me over de gehele linie boeien, hoewel je er wel voor moet werken.
Persoonlijk trek ik deze plaat, die helaas maar tien tracks telt, uitermate goed en verwacht dat liefhebbers van bovenstaande bands dit ook wel op waarde zullen weten te schatten. Nu maar hopen dat ze dit live ook waar kunnen maken.
De plaat de laatste weken meerder keren gehoord, ben erg benieuwd hoe dit live zal klinken. "Erfgenaam" van TGA lijkt me een erg onnozel stempel, het heeft zeker raakvlakken, maar ik hoor hier veel meer Hot Water Music in, en bij tijden zijn de vocalen ook erg poppy. Neemt niet weg dat het een prima plaat is, muziek heeft erg veel van Against me weg. Zin in 28 feb!
Sowieso begrijp ik het nooit zo goed als iemand denkt exact dezelfde vergelijking als de reviewer nog een keer neer te moeten zetten (HWM met poppy (AK3) stukken).
Als je iets wil horen wat WEL in de ballpark van (oude) AM! is, in tegenstelling tot PBC wat erg ab-so-luut niet op lijkt, moet je Fake Problems eens checken. Binnenkort hier op punx een interview met die gasten.
ken Fake Problems ja, benieuwd naar je interview!
Wat je ook zegt, PBC zit zeker wel in het straatje van AM!, en het is iig een van haar invloeden.
Hehe, als ik je review nog es lees is het idd een beetje overbodig om de vergelijking te herhalen. Maar met name de poppy vocalen bevallen me een stuk minder bij PBC.
Melodieuze (post)hardcore vs 'folkpunk'. Appels en peren.
Dat neemt niet weg dat het fans van AM! aan kan/ zal spreken. Er zullen wellicht ook Slayer fans zijn die een plaat van The Exploited in de kast hebben staan. Behalve jij misschien zullen er toch niet veel mensen beweren dat zij hetzelfde klinken.
Ik ben erg benieuwd waar jij de Against Me! invloeden hoort. Uiteraard zal de band (net als zoveel bandjes die de afgelopen 4 a 5 jaar zijn opgericht) beinvloed zijn door AM! maar ik hoor het echt nergens in terug., AM! grossiert in uptempo punkdeuntjes en langzamere folk songs. Bij PBC hoor ik meer standaard punk rock terug. Wat betreft de vocalen klinkt het in mijn oren als Rise Against.
Benieuwd naar het FP interview. Ben pas de plaat gaan waarderen naar de coole show in Arnhem. Wel een clubje fruits....
