Een grote groep mensen die liever naar een concert gaan dan het commerciële feest dat Valentijn te vieren heet stond afgelopen zaterdag in een uitverkochte Melkweg voor het concert van Rise Against. Hun grootste hobby? Plectrums pikken.

Om acht uur precies begon de eerste band van de avond. Het Oostenrijkse kwarter Rentokill jast er in een heel rap tempo hun setlist erdoorheen. De band laat in de twintig minuten absoluut weer zien hoe getalenteerd deze punkrockers zijn, en ik hoop van harte dat ze op deze avond flink wat zieltjes hebben gewonnen. Aan de tamme reactie bij het grootste deel van het publiek te zien vrees ik het ergste. Hoewel de band veel werk speelde van AntiChorus (terecht) werden we ook getrakteerd op een nieuw nummer van de pas uitgebrachte (en gelimiteerd tot 500 stuks) 12 inch O.S.E., die trouwens een pracht uitgave heeft gekregen.

Hierna kwam Strike Anywhere aan de beurt die tijdens hun set van drie kwartier ook veel indruk maakten. Aftrappend met een keihard "Prisoner Echoes" blaast de band de vooraan verzamelde jonge meisjes weer snel naar achteren. Nog meer dan de andere twee bands van de avond staat deze band bekend om hun scherpe maatschappij kritiek en juist dat punt komt vanavond erg slecht over. Sympathieke frontman Thomas Barnett is namelijk al een tijdje op tour en dat horen we in zijn stem terug. Tijdens de nummers is er gelukkig weinig aan de hand en zingt en schreeuwt hij uit volle borst. Maar als hij tussen de nummers door het publiek op een praatje trakteert is zijn hese stem zeer slecht te verstaan. Afgezien hiervan zet ook deze band een geweldige show neer, vol toffe nummers (waaronder een nieuwe, van het album dat in de herfst moet uitkomen: "I’m Your Opposite Number") en was dit voor mij de beste van de drie bands deze avond.

Na een fikse ombouwpauze en een lange intro is het dan eindelijk tijd voor Rise Against, de band waar bijna iedereen vanavond voor is gekomen. Tim McIlrath is vanavond de meest begeerde man in de zaal, en het aanwezige publiek schreeuwt de longen uit het lijf. Tijdens de show van Rise Against is het een komen en gaan van debiele stagedivers, die naast meerdere malen de microfoon standaards om weten te schoppen, beter de benaming stage droppers kunnen krijgen. Ik heb lange tijd niet meer zulke amateuristische dingen gezien. Helemaal bont wordt het als één iemand het aandurft een plectrum te pikken van de standaard. Het hek is van de dam en al snel heeft de band niets meer over.Toch blijft de band het publiek dankbaar voor de massale opkomst (afgezien van een geniaal moment waar McIlrath de telefoon van een jongen uit zijn handen slaat die met hem op de foto wilde gaan tijdens een nummer). Er wordt veelvuldig gevraagd om mee te zingen en mee te klappen, wat het publiek grif doet.

Het was een goede show, maar het miste in mijn opzicht het vuur. De passie (die ook nog op de latere albums aanwezig is) blijkt live ingewisseld te worden voor een publieksvriendelijke show, waarin iedereen de kans krijgt zijn emoties te tonen. De band speelt een kleine 90 minuten vol sterke nummers (helaas is Alive and Well nu echt van de setlist verdwenen) maar het bleef allemaal toch wel erg braaf.

Drones
Give it All
State of the Union
Ready to Fall
Injection
Re-education (Through Labor)
Chamber the Cartridge
Stained Glass and Marble
Behind Closed Doors
Life Less Frightening
Like the Angel
Collapse (Post-America)
Heaven Knows
Long Forgotten Sons
The Good left Undone

Toegift:
Hero of war
Swing Life Away (beide akoestisch)
Survive
Audience of One
Prayer for the Refugee