Social Distortion was weer in het land! Ik meen voor de derde keer in twaalf jaar tijd. Uiteraard was dit dan ook de derde keer dat ik Mike Ness en co. op eigen bodem live mocht gaan aanschouwen. Net als een jaar of vier / vijf geleden was ook ditmaal weer de Melkweg te Amsterdam de arena waar het allemaal weer plaats mocht vinden en het mag best gezegd worden, ik keek hier echt enorm naar uit!

Eigenlijk is een voorprogramma bij Social Distortion helemaal niet nodig. Enorm gaaf natuurlijk voor desbetreffende bands zelf, The Durango Riot en The Bones, maar al stond onze lieve God in het voorprogramma dan nog zal ik er slechts met een half oor naar luisteren. Dat terwijl ik, met name, The Bones een zeer goede band vind. Another place, another time...

Want vanavond draaide het natuurlijk maar om één band, Social Distortion! Ik zou kort en bondig kunnen zijn door de show te bestempelen als 'Nür hits!' maar dan nog zou ik de band te kort doen. Hoewel het natuurlijk wel zo is, want als je de set van je band kan aftrappen met legendarische songs als 'The Creeps', 'Another State Of Mind', 'Mommy's Little Monster', 'Sick Boy' en 'Don't Drag Me Down' dan weet je dat het goed zit. Ik stond dan ook menigmaal met kippenvel mee te zingen. Iets lastiger ging dat nog met de, ik meen drie, nieuwe nummers die ten gehore werden gebracht; 'Still Alive', 'I Won't (?) Run No More' en 'Can't Take It With You(?)', met name de eerste twee zijn vrij compacte, up-tempo songs, of het klassiekers in wording zijn is nog maar de vraag... Echter dacht ik dit ook van nummers als 'Reach For The Sky', 'Highway 101' en 'Nickles And Dimes', maar ook die ginger er live in als zoete koek. Verder ontbraken natuurlijk 'Ring Of Fire', 'Sometimes I Do And Sometimes I Don't', 'Prison Bound' en afsluiter 'Story Of My Life' ook niet. Er kan altijd gediscussieerd worden over waarom ze dit of dat nummer niet speelde, persoonlijk had ik ook gehoopt op nog enkele andere nummers maar het zei zo. Wat wel jammer was is dat het tempo bij sommige nummers enigszins tot flink naar beneden is gehaald, daarentegen was Mike Ness wel goed bij stem en klonk de band, ondanks dat het weer met een kersverse drummer op pad is, erg strak.

Ik heb persoonlijk dan ook weer staan genieten van de ruim anderhalf uur, inclusief twee toegiften, die de band gister op het podium heeft gestaan. Dit jaar moet er nog een nieuw album komen en ik verwacht dan ook dat ze volgend jaar weer ter promotie van die schijf ons land aan zullen doen en ook dan zal ik er zeker weer bij zijn, want hier kan ik geen genoeg van krijgen!

Foto's door David Poison.