Het trieste feit dat de Heideroosjes ermee gaan stoppen was me eerlijk gezegd een beetje ontgaan. Misschien heb ik het wel ergens opgepikt, maar het was in ieder geval niet blijven hangen. Eigenlijk is alles om de band me een beetje ontgaan sinds de 21e eeuw, maar toen de mannen mijn geboortedropje Veenendaal aandeden was ik weer ouderwets van de partij. Eenmaal binnen leek het in de Escape, een slechte gerunde zaal waar eigenlijk nooit wat te beleven is, alsof de tijd had stilgestaan. De dj draaide jaren 90 pret- en skatepunk afgewisselt met Hayseed Dixie, en het deed me goed om mannen van eind twintig in xl t-shirts van bands als Metallica en Sepultura in de zaal te zien. Opvallend veel jonge aanwas en ook een hoop 40+ers. Ondanks alles lijkt een plezierige avond, al was het alleen al om de vele bekende gezichten weer eens te zien, onvermijdelijk!

Het is de taak van de Harries '89 om de goed gevulde Escape op te warmen voor het hoofdprogramma. De band is momenteel bezig met een nieuwe full length en heeft in de tussentijd ook de setlist wat bijgeschroefd. Veel nummers die ik en het publiek niet kennen, maar ondanks dat weten de mannen het publiek voor zich te winnen. De kids vooraan vinden het allemaal prachtig en er wordt zelfs al een beetje bewogen. Ik mis altijd een beetje een goede Undertones of Adicts cover in de set ofzo, maar al met al een uitstekende opener voor een avond als deze.

Daarna is het tijd voor de Roosjes. De band uit Limboland weet, met zo'n 20 jaar ervaring, precies hoe ze een goede show moeten neerzetten. Ondanks dat zanger Marco niet helemaal in goede doen is staat de band als een huis. Retestrak en energiek neemt de band je vooral mee door de, voor mij totaal onbekende, latere platen. Dat is, zeker op zo'n laatste tour, een beetje jammer, maar ik kan me wel voorstellen dat de band vanuit muzikaal oogpunt zich liever richt op het latere werk. Volgens mij hebben ze juist ook met die latere albums (lees: na Kung Fu) behoorlijk wat succes gehad. Voor menig bezoeker speelt de band trouwens geen onbekende nummers en er wordt luidkeels meegebruld door jong en oud. In de bijna anderhalf uur durende set is er desondanks een prima weging tussen oud en nieuwer werk. Al vroeg in de set komt de eerste verrassing, een Pennywise cover, voorbij. Aparte/ leuke keus van de band die in de als Jamey Jaste verkleedde Marco Roelofs een uitstekende frontman heeft. Verrassing twee is er wanneer er ook nog eventjes een Ramones cover tussendoor wordt gegooid. Toch wel tof dat een band met zo'n uitgebreide discografie de moeite neemt om een ode te brengen aan de bands die ze ooit beïnvloed hebben om een bandje te starten. Als hoogtepunt in de set, en zo'n tien nummers nadat Marco verteld dat ze er nog maar drie gaan doen, nemen de mannen je mee naar de eerste albums middels een medley van nummers als Goede Tijden, Slechte Tijden, Punica Oase en andere krakers uit de oude doos. Nostalgie! Tijdens de te verwachten afsluiter United Scum, met Metallica stukje, worden de laatste moves gebust waarna het tijd is om de laatste centen aan de bardame te overhandigen en af te taaien.

Tijdens de afterparty bleek maar weer eens hoe erg ik 'normalo kroegen' haat. Vijf minuten in de kroeg loopt er per ongeluk een meisje tegen me aan, die me netjes haar excuses aanbiedt voor iets wat niets voorstelde, waarna haar vriendje mij zegt (en ik qoute!) 'dat ik van z'n wijf moet afblijven'. Vreemd genoeg blijkt mijn argumentatie (en ik qoute weer) 'dat ie niet ongerust hoeft te zijn, omdat ik liever hem zou neuken dan haar. Niet vanwege het feit dat ze niet allebei aids zouden hebben, maar vanwege het feit dat ie met zo'n rotkop waarschijnlijk een tientje goedkoper is dan z'n vriendin en ik een beetje krap bij kas zit' voldoende om hem door te doen lopen. Na tien minuten probeert de halve kroeg ons naar buiten te staren wat ze uiteindelijk ook lukt. Al met al een prima avondje in het altijd teleurstellende Veenendaal.