Voor een show van Chuck Ragan, volgens mij alweer de vierde tour op het Europese vasteland, ben ik altijd wel te porren om af te reizen naar de stad van Philips. Een jaar of wat geleden nog in de kelder van de Dynamo, maar dit keer in de kleine zaal van de Effenaar. De zaal blijkt bij binnenkomst nog niet echt gevuld, maar daar komt in de loop van de avond wel verandering in. Opvallend druk vond ik het uiteindelijk zelfs, maar daar zullen Ragan's uitstekende concerten en prima plaat van vorig jaar debet aan zijn. In de wetenschap dat over het algemeen de 'kleine zaal' van de Effenaar uitstekend geluid heeft bekruipt me desalniettemin het idee dat de shows steeds minder gaaf werden naarmate de zalen in omvang toenemen, maar dat neemt niet weg dat ik goede zin heb!

Terwijl ik in de gang nog wat bijpraat met deze en gene hoor ik dat Tim van Tol al begonnen is met The Road. Omdat het nog niet helemaal vol is en niet iedereen interesse heeft voor het voorprogramma kan ik prima een plekje vooraan confisqueren. Waar ik Tim op plaat niet veel meer dan redelijk vind brengt hij het er live een stukje beter van af. De kille setting van de Effenaar, in tegenstelling tot de kroegjes en kleine zaaltjes waar hij normaal zal staan, lijkt hem niet te deren en pingelt en brult dan ook lekker van zich af. Als tegen het einde vioolplukker John Gaunt meedoet merk ik op dat alleen een akoestisch gitaar toch wat schamel is om de kleine zaal van de Effenaar een hele set op z'n kop te zetten. Desondanks een puike opener.

Logischerwijs zijn de mensen gekomen voor Digger Barnes, John Gaunt en natuurlijk Chuck Ragan. Sinds vorige tour is het album Gold Country uit en hiervan worden dan ook een hoop nummers gespeeld voor het, in tegenstelling tot Ragan zelf, met vlassige baarden en houthakkersblousejes versierde publiek. Ondanks het uitstekende Gold Country blijkt ook deze avond voor mijn gevoel de nadruk nog steeds te liggen op Feast or Famine waarvan op een nummer of twee/ drie na alles wordt gespeeld. Ook wordt nog even Hold My Bed, van origine een duet met Austin Lucas op de Bristle Ridge plaat, en een Hot Water Music cover gespeeld. Bij de laatste nummers komt Tim nog even om de hoek kijken om zijn assistentie te verlenen. Wat mij betreft heeft de samenzang niet echt veel meerwaarde, maar het is een mooi einde van de avond. Zeker als nog afgesloten wordt met een duet wat de mannen een avond daarvoor hebben opgenomen. Tussendoor wordt nog even gemeld dat, vanwege een aanstaande coöperatie tussen Brian Fallon (the Gaslight Anthem), Europa een tijdje buiten het tourschema zal vallen en dat is volgens mij, ondanks het groeiende publiek, een uitstekend besluit. Voldaan en opgewekt verlaten de bezoekers de zaal met in het achterhoofd de belofte dat Chuck Ragan binnenkort weer met Hot Water Music deze kant op komt.