Stiff Little Fingers staat al jaren bovenaan mijn lijstje van bands die ik echt nog heel graag een keer wilde zien. Alle negen albums, en niet in de laatste plaats de latere livealbums. draai ik nog vrij frequent, maar ik had me er eigenlijk al een beetje bij neergelegd dat het maar zo eens zou kunnen zijn dat ik deze band nooit live zou zien. Geheel onverwacht hoorde ik een paar maanden terug dat de al meer dan 30 jaar oude band uit Belfast naar Nederland kwam. Om het goed te maken speelt de band maar liefst 5 shows in ons kikkerlandje! Ondanks dat ik er van overtuigd ben dat de band nog steeds redelijk populair is twijfelde ik eraan of het grote aantal shows geen negatieve invloed zou hebben op de bezoekersaantallen per show. Niets bleek echter minder waar voor de, ik denk dicht in de buurt van uitverkochte, Tivoli de Helling. De zaal staat sowieso bij mij te boek als eentje met prima geluid, parkeerplekken voor de deur en een prima ambiance.

Als opener is er Sidewalk. Supercool natuurlijk voor de mannen om te mogen openen voor deze grootheid die al negen jaar niet meer in Nederland heeft gespeeld. Ik heb eerlijk gezegd nagenoeg niets van de Sidewalk set meegekregen omdat er wat bijgepraat moest worden in de gang, maar ik heb het idee dat de band de laatste tijd goed bezig is qua shows. Tof dat ze na twee jaar al uit het jeugdsoos-circuit zijn gekrabbeld om wat shows te doen met grotere bands op de grotere podia.

Maar de avond draait natuurlijk maar om één band: Stiff Little Fingers. Zenuwachtig als een klein jongetje sta ik in de volgestroomde zaal te wachten op mijn eerste live-aanvaring met de Noord-Ierse punklegende. Al voor de band opkomt zit de sfeer er trouwens al prima in. Zeker voor een dinsdagavond! Veel ouwe lullen, maar ook nog aardig wat jonge kids zijn afgekomen voor de show.
De setlist bestaat vanavond, gezien de hoeveelheid hits die SLF bezit, logischerwijs alleen maar uit krakers. Een aantal van mijn favoriete SLF-nummers worden afgewisseld met eeuwige punkrock hits. De band kan sinds midden jaren 80 er al niet onderuit om nummers als Barbed Wire Love, Roots Radicals Rockers and Reggae, Just Fade Away en Nobody's Hero te spelen. Wat meer onverwacht voor mij zijn Guitar and Drums, het van The Specials geleende Doesn't Make It Alright, het ontbreken van Gotta Get Away in de set en een nog niet opgenomen nummer met de titel The Liars Club.
Zanger Jake Burns, die als twee druppels water op een samensmelting tussen André Hases en de vader van een ex van me lijkt, blijkt opvallend goed bij stem en de band rockt een lekker stukje weg. Met je ogen dicht zou je weg kunnen dromen naar tijden van welleer. Alleen het 'bewegen' op podium komt bij vlagen wat lachwekkend over, maar dat mag je de oude bazen eigenlijk niet kwalijk nemen. De nummers worden goed ingeleid en hier en daar zijn er korte anekdotes. Zoals dat Silver Lining een van Jake's favoriete nummers is omdat hij vroeger erg into Motown Records was en dat, ondanks dat zijn band er nu niet echt uitziet als de band die de Motown sound maakte, dit nummer muzikaal nog het meeste in de buurt komt. Wanneer Jake begint over dategene wat volgens hem het beste deel van de setlist is en Bits of Kids inzet merk ik dat de band al een behoorlijk tijdje op de planken staat. Altijd een goed teken als de tijd snel lijkt te gaan.
Aan het einde van de set, wanneer ik erachter kom dat mede-oprichting McMordie een aardig mondje Nederlands kan, komt natuurlijk nog Suspect Device voorbij om af te sluiten met een encore van het eerder beloofde Johnny Was en Alternative Ulster.
Misschien niet meer zo los in de heupen als vroeger, maar ook met een bierbuikje rocken Jake en zijn mannen een geweldige show. Zonder twijfel een van de betere shows van 2010!