Voor diegene die The Hold Steady in 2007 al bezig hadden gezien in Amsterdam was het al duidelijk: The Hold Steady is een van de leukste bands om live te zien. Na drie jaar, er was tussentijds nog een tourtje verzet in verband met een kwetsuur van gitarist Tad Kuhler, is de band weer eens terug in Nederland met hun aanstekelijk barrock'n'roll. Er is redelijk veel volk afgekomen voor een maandagavond en het opgewekte publiek is duidelijk in voor een positive jam.

Openingsact Cymbals Eat Guitars schijnt volgens de mainstream popmedia een dijk van een plaat te hebben afgeleverd, maar wij verkiezen de pils boven de indierockende openingsact waardoor er weinig zinnigs geschreven kan worden over deze Amerikaanse band met de opvallend suffe naam. Wij, en een groot deel van het publiek met ons, zijn hier duidelijk voor één band: The Hold Steady. Liefhebbers van goudeerlijke bloed-zweet-&-tranen- rock'n'roll mochten oprecht psyched zijn voor de terugkeer van de mannen uit Brooklyn, want als het half zo tof wordt als een paar jaar terug dan belooft dat niets dan goeds!

Onder luid gejuich worden de eerste noten het publieksoor ingeblazen. De band heeft duidelijk schijt aan het feit dat het een maandagavond is en rockt er zeker niet minder om.
Nu vind ik persoonlijk Heaven is Whenever niet zo'n geweldige plaat in vergelijking met het hemelse Separtion Sunday en doorbraakalbum Boys and Girls In America, maar live passen de nummers perfect in de set. Het publiek denkt hier duidelijk hetzelfde over en relatief nieuwe nummers als Hurrican J en Rock Problems worden luidkeels meegezongen door een groot deel van het publiek. Sowieso wordt er goed geparticipeerd onder lachend toezien van zanger Craig Finn, wat zeker niet altijd het geval is in de hoofdstad.
Tegen mijn verwachting in wordt de multi-instrumentale pianist/ accordeonist Franz Nicolay (niet zo lang geleden nog solo in de Ekko te Utrecht te zien) nauwelijks gemist. Minder onverwacht is dat de nadruk in de set duidelijk op de laatste drie albums ligt. Maar één nummertjevan debuutplaat Almost Killed Me is natuurlijk wat karig, maar een The Hold Steady show niet af zonder underground klassiekers als Your Little Hoodrat Friend van Seperation Sunday en uiteindelijk krijgen ook de liefhebbers van het eerste uur wel degelijk waar voor hun geld. Ik denk dat de mannen ondertussen ook wel begrijpen hoe je een goede mix van oud en nieuw in je setlist verwerkt zonder iedere avond hetzelfde te hoeven spelen.

Deze band is ondertussen duidelijk doorgebroken binnen het muziekwereldje, maar verdient desondanks ook zeker nog een mooi plaatsje in de platenkast van de openminded punkrock liefhebber die van dik aangezette garagerock'n'roll meets bluesy barrock houdt. Als bands als Lucero en The Gasligth Anthem prima gedijen binnen de scene kan The Hold Steady dat zeker ook.