Er is eigenlijk niets zo suf als een band die je jaarlijks tig keer ziet en die praktisch op de hoek van de straat woont te gaan interviewen via email. Maar als je een extreem lamme zak bent zoals ik en je ondanks de mix van tijdgebrek en extreme lame-heid toch wat toffe bands wil interviewen moet het soms maar eventjes op deze manier. Uiteindelijk is het, met dank aan Kenny en Ronny, nog een prima stukje leesvoer geworden wat mij betreft.

De demo is opnieuw uitgekomen. Is dat niet het idee van een demo verneuken?
(K) Mwah, ik zie zoiets niet als “verneuken”. Natuurlijk heeft een demo tape iets bijzonders, het is als band je eerste contact met de buitenwereld. Ik vind een tape nog altijd een geweldig iets, maar je ziet steeds vaker dat mensen geen tapedeck meer hebben. Zelfs de meest afgetrapte Opel Kadett heeft tegenwoordig een cd-speler. Als er geen afspeelmogelijkheden meer zijn dan verdwijnt je tape ergens onder het stof.
Je kan je afvragen of het dan nodig is om een demo opnieuw uit te brengen. Ik vond die tijd in elk geval wel heel erg gaaf. Zelf hoesjes vouwen, elke dag naar het postkantoor: DIY weet je ;) Ik denk dat we in die tijd totaal iets van 500 demo’s hebben verpatst. Het verbaasde ons behoorlijk in elk geval. We hebben vaker de vraag gekregen of mensen de demo uit konden brengen op vinyl. Dat leek ons wel cool, niet alleen vanwege de hierboven genoemde ontwikkelingen, maar ook voor ons zelf (dat mag toch ook wel een keertje!?). Toen Ronald ons vroeg vonden we het al helemaal cool omdat hij een goede vriend is van ons. En of er nog vraag naar is? Tsja, ik kan niet in de boekhouding van Way Back When kijken, hehe... Er zijn trouwens genoeg bands waarvan ik graag de demo op 7inch zie. (Room 13 bijv.) Dus demo’s op vinyl: of YES!

(R) Wat Kenny zegt. De demo op vinyl maakt de verzameling compleet. In ieder geval voor mij.

Is op die demo ook alles opnieuw ingespeeld en/ of opgepoetst?
(R) Dit zijn de opnames zoals we ze destijds gemaakt hebben. Volgens mij heeft Erik (er0ck) er nog een heel klein beetje aan gesleuteld, maar dat is dan minimaal. Het is wat het is en opnieuw inspelen is een beetje lame vind ik.

Hoe kwamen jullie toen der tijd in contact met Crucial Attack en waarom zijn jullie ondertussen overgestapt naar Way Back When records? 
(K) Na het uitbrengen van de demo hebben wij erg veel shows gespeeld. Een hardcore show in Nederland zonder Niels en Franke is natuurlijk ondenkbaar, dus zo zijn we met elkaar in contact gekomen. Dus geen contact advertenties of iets dergelijks, nee gewoon ouderwets in de kroeg!
Als je het over de switch hebt vind ik overstappen een erg groot woord. Wij hebben Crucial Attack niet verlaten. Op dezelfde manier hebben wij No Way ook niet verlaten, we hebben gewoon de keuze gemaakt de plaat deze keer bij andere labels te doen. Naast het feit dat Ronald WBW een goede vriend is leek het ons ook wel wat om een keer met andere labels te werken. Het is al een tijdje dat wij iets nieuws hebben opgenomen, een verse (door)start zeg maar. Ik denk ook dat wij goed bij het roster van Way Back When, Even Worse en Sorry State passen. Drie coole labels en stoere lui!

Muzikaal is de energie en agressie kenmerkend voor de band. Heb je wel eens een leuke/ fijne dag waardoor je (of de band in totaal) niet op kunt laden?
(K) Wij zijn een vrij nonchalante band, dus wij hebben een grote voorkeur voor shows die in complete chaos ontaarden. Dat ligt deels aan het publiek, maar ook deels aan ons. Tegelijk beginnen en tegelijk stoppen is ons motto. Heb een stront hekel aan bands die ontevreden zijn over een ruige show als ze zelf niet tevreden zijn over hun eigen “spel”. Natuurlijk hebben wij ook wel eens tegen elkaar gezegd: “sjezus, dit kan eigenlijk echt niet” maar gelukkig komt dit niet vaak voor. Ik denk dat we beter spelen als we een goede tijd vooraf hebben dan dat we ons suf vervelen en dan het podium op moeten. Er is altijd wel iets om je op te laden. Voor mij is het met name een ontlading van de voorafgaande week.

Jullie spelen een shitload aan shows is dat wel te combineren met werk/ andere bands etc?
(R) Lange tijd was het gewoon goed te combineren, maar ondertussen zijn we allemaal klaar met school, hebben we werk, zijn we werkzoekende of zijn we geswitcht van baan. Dit brengt een hoop verantwoordelijkheden met zich mee. We proberen zoveel mogelijk te spelen, maar we beseffen goed dat er belangrijkere dingen in het leven zijn en dat er ook gewoon brood op de plank moet komen. Wij zijn niet de types die alles op zullen geven om maar fulltime te kunnen touren. Daarvoor staan we teveel met beide beentjes op de grond. Maar je geeft het zelf ook al aan.. we spelen nog steeds behoorlijk veel waarbij 2008 echt het hoogtepunt was met bijna 60 shows in een jaar. Kenny die daarbij ook nog eens een 50 shows met Brat Pack heeft gespeeld en in dat jaar fulltime voor een baas is gaan werken. Respect...

(K) Op het moment speel ik niet meer zoveel met Brat Pack, we proberen vooral de krenten uit de pap te halen. Zo hebben we afgelopen weekend een van de coolste shows ooit gespeeld op Break the Silence fest in Noord-Duitsland: een grote crustenbende, net uit de film Mad Max II – Thunderdome. Het liefst doe ik alles wat ik doe voor 110%, maar het gaat gewoon niet meer en dat is behoorlijk frustrerend. Ik kan er echter ook geen afstand van doen, dus voorlopig blijf ik een beetje aankloten…en wat Ron zegt, fulltime touren is voor ons wellicht wel mogelijk, maar niet weggelegd voor ons.

Zouden jullie ooit een nummer van 4 minuten kunnen/ willen schrijven? Of een soort van The Decline alleen dan CP stijl?
(K) nee…
(R) Niet? .... mmm
(K) kom op zeg…..

Had je ooit verwacht dat je met CP in de VS zou spelen?
(K) Eerlijk gezegd niet, maar toen we eenmaal op No Way rec. zaten ging het toch allemaal vrij snel. Het was ook onze eerste echte tour, dus behoorlijk lijp allemaal. Ik weet niet of een EU tour opzetten makkelijker is. Ligt er ook een beetje aan wat je voor ogen hebt met je tour. Europa heeft een hoop uithoeken, waar het moeilijk komen is en waar er geen vaste gage is of whatever. Wij hebben trouwens als bijkomend nadeel dat de meeste van ons een fulltime baan hebben of een eigen bedrijf, waardoor we niet doodleuk een maandje op tour kunnen gaan. Wij kiezen er daarom voor om op tour te gaan waar we in het weekend niet kunnen komen. België, Nederland, Engeland en Duitsland kunnen we nog altijd in een weekend tourtje doen, naar Portugal gaan wordt al een stuk moeilijker.
Het verschil tussen de VS en EU is de opzet van de shows. In de VS hebben we nauwelijks in zalen gespeeld, maar vooral veel huis- en keldershows gedaan in zo’n beetje alle getto’s die de VS te bieden heeft. Als je als EU-band naar Amerika gaat is het daarom erg verstandig dat je iemand daar hebt die het allemaal voor je kan regelen. Er lopen een hoop leipo’s rond daar, en vaak zijn het de promotors van de show, hehe... Het is niet vanzelfsprekend dat er slaapplekken zijn en meestal is er geen eten. De sfeer is wel doesjent keer beter, goeie jaren 80 vibe hangt er rondom die shows. Wij hebben ook wel het geluk dat redelijk veel mensen ons daar kennen omdat we op No Way zaten en op tour waren met Life Trap. Brandon en Lauren van No Way hebben heel de tour geregeld en ons rond gereden. Als je dat niet hebt is het lastig touren in de US, denk ik.

(R) Het draait zoals bij zoveel dingen om het netwerken en het hele internet verhaal helpt daar natuurlijk enorm bij. Het is gewoon een kwestie van je bek open trekken en vragen. Ze komen je de tour echt niet brengen. Verder was de tour natuurlijk super vet, maar dat zijn de meeste tourtjes wel. Daarvoor hoef je echt niet naar de US. Sowieso worden bands in Europa veel meer gerespecteerd. Er wordt voor fatsoenlijke slaapplekken gezorgd en er staat bij elke show wel een hapje en een drankje voor je klaar. In de US kregen we zo goed als niks. Uiteindelijk hebben we zelf maar wodka uit de achterbak van de auto staan te 'dealen'. Koop een plaatje en krijg er een gratis wodka bij... Van die taferelen.

Zitten jullie ook op dat Hako Bastards of was dat alleen Bratpack? Anders wil ik ook meteen vragen waarom jullie op zoveel verschillende labels zitten.
(R) Hako Bastards heeft de Brat Pack plaat uitgebracht, wij hebben daar verder niks mee van doen. Onze twee singels zijn door No Way in de VS en door Crucial Attack in Europa uitgebracht. De nieuwe plaat wordt door Sorry State in de VS en Even Worse en Way Back When in Europa gereleased.
Verder is het hebben van meerder labels vooral gunstig voor de verspreiding van je platen en voor de labels zelf om op deze manier de kosten te kunnen delen. Mensen leren je muziek tegenwoordig inderdaad vaak kennen via internet en een hoop mensen zullen ook wel geen plaatjes meer kopen, maar de mensen die dit wel nog doen zul je moeten zien te bereiken. Het hebben van meerdere labels die energie steken in het verspreiden van je muziek helpt daar uiteraard bij.
Ik sta er nog altijd versteld van dat wij als 'boerenpummelherrieband' uit Limburg het voor elkaar hebben weten te krijgen om bijna 5000 platen te verkopen. Geeft wel een hoop voldoening.

Er zit een full length aan te komen!
(K) De laatste keer dat wij nummers hadden geschreven was twee jaar geleden, de nummers van de Dead Children 7inch. Toen die plaat uitkwam hebben wij belachelijk veel gespeeld. De benadering is niet veel anders, los van het feit dat we van tevoren al hadden aangegeven dat we een LP gingen schrijven en dus meer nummers nodig hadden. We hebben er 20 opgenomen en uiteindelijk hebben er 15 de plaat gehaald. Wat dat betreft hebben we wel goed nagedacht over de nummers die op de plaat zijn gekomen, het moet een beetje bij elkaar passen. Behoorlijk democratische sessie was dat. Ik denk dat een LP schrijven over het algemeen moeilijker is dan een 7inch opnemen. Wij zullen ongetwijfeld bij het uitkomen van de plaat te horen krijgen dat het wat gevarieerder had gemogen. Uiteindelijk hebben wij niet veel anders gedaan dan normaal, alleen valt het op een 7inch niet zozeer op omdat die ook weer zo voorbij zijn. Daarnaast hadden we niet veel zin om de gebruikelijke “ow shit….”-moshstukken approach te hanteren bij het maken van de nummers. Erg populair tegenwoordig en natuurlijk doet dat het altijd wel goed bij het HC publiek, maar ik vind het eerlijk gezegd een beetje lame dat je daar omheen je nummers moet opbouwen. Het mag van mij gerust een beetje doorraggen. (De slome mosh neerleggen doe je maar in je eigen tijd…..)
Deze LP is dus eigenlijk niets nieuws onder de zon, maar aan de andere kant blaast deze plaat naar mijn mening beide 7inches helemaal weg. Het is harder en gemener geworden en raast super hard door. Je moet er van houden en ik hou daar wel van, vandaar! Behoorlijk veel zin om de nieuwe nummers live te gaan spelen!!

Behoorlijk kut dat trashfest niet doorgaat en dat daardoor jullie releaseparty ergens anders moet worden gehouden, maar ook wel cool om in de OB te spelen, toch? Gaan jullie nog iets speciaals doen of wordt het 'gewoon' lekker beuken?
(R)Thanks hiervoor. Wat bedoel je met iets speciaals? Een act opvoeren? Naakt spelen? Dat laatste moet je voor bij Kenny zijn, maar verder denk ik dat het gewoon gaat worden wat je altijd van ons kunt verwachten. Kort, hard, snel, maar dan nu met nieuwe nummers. Als het goed is hebben we nieuwe shirts en zullen we deze in combi met de nieuwe plaat voor een zacht prijsje aanbieden. Verder zal de stad op z'n kop staan i.v.m. de Vierdaagsefeesten en wij proberen een handje te helpen.

Tegenwoordig zit iedereen aan die akoestische Chuck Ragan-achtige hoempapa. Wanneer brengen jullie een akoestische plaat uit en wie van jullie gaat er als eerste aan de baard en houthakkersblouse?
(K) Mwah, ik vind een akoestische plaat opnemen behoorlijk “pretentious”. Het is ook niet echt onze doelgroep, hehe... Daarnaast: de woorden en muziek gaan samen met elkaar. Als je CP teksten droog leest is er niet echt sprake van poëzie (dat is ook niet de bedoeling overigens). Ronny loopt al heel zijn leven in een houthakkersblouse, want hij is geboren en getogen op een apple farm. Erik is met zijn (klus) staat van dienst een behoorlijke Chuck, maar met de baardgroei wil het niet zo vlotten. Hmmz, ik denk dat ik soms wel eens als een behoorlijke Chuck over straat ga, al zie ik het meer als een clochard look.