Boek: Grafherrie (Remco Daalder)
Het gebeurt iets van eens per jaar dat we op de redactie een boek binnenkrijgen. Ik kan me het ook wel voorstellen dat wij niet gezien worden als het beste medium om een boek te promoten, maar desondanks vind ik het altijd erg leuk om er een te ontvangen. Het boek in kwestie heet Grafherrie en is geschreven door Remco Daalder, die tot voor kort furore maakte met boeken over stadsnatuur. Aangezien ik eigenlijk nooit schrijf over boeken zal dit waarschijnlijk ook wel wat verschillen van een doorsnee boekrecensie... Waarschijnlijk heel veel beter!
Het boek begint vlak na mijn geboortejaar in 1983. In het begin wordt er voornamelijk geschreven over hoe het hoofdpersonage binnen de Amsterdamse (punk)scene van die tijd omgaat met het dagelijks leven. MDC-shows zijn daarbij veelvuldig punt van discussie. Vorig jaar heeft de band trouwens nog een supergoeie split opgenomen met The Restarts en het zou me niets verbazen als er weer een plaat zou komen gezien de vorige ook alweer zes jaar oud is. Halverwege het boek bewegen we al meer van de punk af en merk je dat er bands als Bauhaus en Sisters of Mercy genoemd worden. Zelfs psychobilly bands als Batmobile en Frenzy komen nog even voorbij. Net als persoonlijke mainstream-klappers Tears for Fears en Joy Division. Het beweegt zich in de latere hoofdstukken ook naar een meer recentere periode waarbij de gothic- (Summer Darkness) en metalscene (Therion) aan bod komen.
Bij een, voor de gemiddelde ‘kut-normalo’ vast onbegrijpelijk, stukje over de moshpit bekruipt me toch het gevoel dat de schrijver kijkt naar zijn verleden in de punkscene als iets wat geweest is. Zeker als het hoofdpersonage meer andere stromingen tof gaat vinden denk ik dat het iets is van het verleden. Ik ben het natuurlijk niet eens met het idee dat naarmate je ouder wordt minder begaan zou moeten zijn met punkrock, maar misschien interpreteer ik het wel verkeerd.
Los van het feit dat ik in deze recensie even een aantal bandnamen drop die worden genoemd gaat het boek dus voornamelijk over naar concertjes gaan en de mensen die je daar ontmoet en hoe de gesprekken en onderlinge relaties verlopen. Persoonlijk vind ik zelfs al leuk als namen van zwakkbands als Rammstein, Corpus Corax en Cradle of Filth even kort genoemd worden en dat maakt het voor mij wel een leuk boek. Kweenie waarom ik daar zoveel meerwaarde aan geef, maar ik heb me in ieder geval wel vermaakt. Ik denk dat het komt omdat ik nooit een roman gelezen heb die zich afspeelt in het alternatieve muziekcircuit. Het lijkt me dat dat ook juist het unique selling point is van Grafherrie.
Zelfs zonder het nawoord weet je dat deze ‘punkroman’ over de Amsterdamse scene autobiografisch is (of in ieder geval geschreven is door iemand met affiniteit voor het alternatieve circuit), aangezien de gemiddelde normalo ab-so-luut niet normaal kan schrijven over punkrock en aanverwante zaken. Leuk dat zoiets toch een keer gedaan wordt. Daarnaast is Grafherrie met 132 pagina’s, een enkele tekening van de hand van Peter Pontiac incluis, in een uurtje of wat weg te lezen. LEUK!
Reacties | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|