Met nog maar twee originele Dolls in leven (songwriter/ gitarist Sylvain Sylvain en zanger David Johansen) is de band alweer toe aan hun derde album sinds de reünie van 2004. One Day It Will Please Us To Remember Even This (2006) en ‘Cause I Sez So (2009) waren zeker niet totale crap, maar mochten niet in de schaduw staan van de legendarische eerste platen. Toch ben ik wel geïnteresseerd in Dancing Backward in High Heels, want deze rasmuzikanten zouden vriend en vijand nog wel eens kunnen verrassen met een ijzersterke plaat.

Vanaf de eerste klanken van Streetcake hoor ik dat de plaat eigenlijk te glad is voor punkrock. Dat had ik ook wel verwacht en vind ik ook voor deze mannen een meer dan logische stap. Het geheel klinkt daardoor trouwens zeker niet minder rock'n'roll. En ook niet minder leuk! We horen ook duidelijk elementen van funk, jazz en blues terug in het huidige geluid van de Dolls en dat is ook helemaal geen slechte gewaarwording. De plaat komt door de verschillende stijlen en combinatie van tranentrekkers, akoestische tracks, funky rockers en een lichte rauwdouwer perfect in balans. En ondanks de variatie die de 37 minuten durende plaat biedt blijft het duidelijk een album. Concluderend mag gezegd worden dat dit met gemak de beste van de drie comeback-platen is en het bewijs dat deze oudjes het nog prima aankunnen, ook al is de algehele sound door de jaren ietwat verschoven.  

Score: 75/100