Normaal doe ik niet veel met gebrande cdtjes die rommelig in een nietszeggend hoesje zonder tracklist zitten, maar het gaat hier om de nieuwe plaat van The Dwarves dus daar maak ik dan voor deze ene keer (met alle liefde) een uitzondering voor. The Dwarves stellen namelijk nooit teleur en zijn sinds hun album Blood Guts and Pussy altijd consequent geweest met genialiteit en geweldige muziek. Ook dit album is weer WINNING!, maar misschien is dit zelfs wel hun beste album ooit. Voor diegene die ze (nog) niet kennen: The Dwarves doen het sinds midden jaren 80 en klinken op de afgelopen paar albums als Zeke, New Bomb Turks, the Queers en Screeching Weasel tezamen. Heel erg gaaf dus!

Het eerste nummer begint met wat semi-romantische klanken en zwoele woordjes van Blag Jesus/ Dahlia/ The Ripper om na 20 seconden in het nummer te vervallen (met de zin “Let's get high and fuck some sluts!”) in The Dwarves waar we allemaal zo van houden. Daarna een nummer met veel te veel breaks. Het is een beetje irritant, maar het nummer duurt maar 48 seconden dus ach... Het derde nummer is weer een lekkere beuker. Het vierde nummer is een bijna romantische poppunk track in de stijl van bijvoorbeeld Salt Lake City van het vorige album. Het vijfde, tiende, twaalfde zijn voor The Dwarves middelsnelle tracks die het voor mij altijd erg goed doen. Het zesde, achtste, elfde, veertien, zestiende, zeventien zijn echte swingers. Sommige zijn wat sneller dan andere, maar het doet me deugd dat die kenmerkende groove er nog volop inzit. Het zevende, negende, dertiende, vijftiende nummer zijn weer lekker felle beukers. Het achtiende en laatste nummer is een oude bekende: The Band That Wouldn't Die. Deze track klinkt niet slechter of beter dan het origineel, maar ik had ook wel zonder deze toevoeging gekund.

Al met al is het gewoon weer heel erg goed. Gevoelsmatig hoor ik weer wat meer krijsvocalen dan op het laatste album, maar ik kan het ook mis hebben. Daarnaast is er dit keer helemaal niets met techno of rap gedaan. Dat vind ik eigenlijk wel een beetje jammer, hoewel ik dat altijd veruit de minste tracks op de plaat vind. Het belangrijkste is dat dit met achttien tracks een supergaaf album is geworden van een band die ik de eerste keer dat ik ze live zag ongeveer half zoveel nummers zag spelen. Ik meen zelfs dat ze voor Born Again geprobeerd hebben om alle oude bandleden erbij te halen. Hoe dan ook: Het lange wachten (bijna zeven jaar) is het waard geweest. Dit is de beste plaat van 2011!

Score: 92/100