Op een prachtig zonnige zaterdag in April stond Can't Slow Down platenbaas Paal met de bolide voor de deur om me richting Amsterdam te vergezellen. De Melkweg zal het podium bieden aan Atlas Losing Grip, Veara en Millencolin. De keuze om een punkshow te organiseren is opmerkelijk te noemen. Op hetzelfde moment vind bij onze zuiderburen namelijk het Groezrock festival plaats en we vragen ons af of er een beetje volk op deze show zal afkomen. 

Voor de show zelf maak ik me niet zo'n zorgen. Atlas Losing Grip is altijd erg gaaf en is op dit moment misschien wel de tofste skatepunk band van Europa. Van de band Veara heb ik nog nooit gehoord maar aangezien ze met Millencolin touren zal het ook niet verkeerd zijn. Millencolin zelf heb ik in 2005 in de Paradiso gezien en wat ik me kan herinneren is dat zanger Nikola als een ongeïnteresseerde zak aardappels op het podium stond. Het kan vandaag dus alleen maar beter worden! Met Pennybridge Pioneers in de autoradio raken we in de juiste stemming om de Melkweg onveilig te gaan maken.

Atlas Losing Grip mag aftrappen voor een lege zaal maar al snel stroomt er wat volk binnnen. Waarschijnlijk zit het gros van het publiek nog op het terras en maakt in mijn ogen een domme fout. ALG laat zien dat ze ook met een groot podium ook wel raad weten. Van de aanwezigen zullen er niet veel van ALG gehoord hebben maar ze hebben hun visitekaartje afgegeven. Mega toffe set, prima showtje en gaafste band ooit?!?! 

Veara blijkt op Epitaph te zitten. Ik had het dus eigenlijk wel moeten kennen maar ik kan natuurlijk ook niet alles weten ook al lijkt dat vaak wel zo. Wat als eerste opvalt is een meid achter het drumstel. Als een brute houthakker neemt ze de drumkit te grazen. Naast het feit dat het allemaal nogal lomp oogt bij zo'n klein meisje is het technisch allemaal goed in orde. De pop-punk die deze band maakt valt in de smaak bij het publiek en er wordt al een eerste circlepit ingezet. Het valt ook bij ondergetekende in de smaak en ik moet het maar eens op plaat gaan luisteren. 

Ter ere van het 10jarig bestaan van Millencolins best verkopende full length, Pennybridge Pioneers, speelt de band op deze tour de gehele cd. Op de enorme backdrop die de band achter het podium heeft hangen speelt Nikola nog op een Fender maar deze is inmiddels ingeruild voor een Musicman. Na 13 heerlijke punkrock nummertjes is het tijd voor 'the Ballad' en wordt de Musicman ingeruild voor een akoestische gitaar. Blijkbaar kan Nikola geen hoge nootjes meer kraken want het publiek mag de refreintjes invulling geven. Dit is mijn enige punt van kritiek op de beste man want in tegenstelling tot de Paradiso show van '05  maakt hij er een prima feestje van. En niet alleen de band maakt er een show van. Visueel valt er ook wat te beleven. De backdrop zal meerdere keren naar beneden vallen waardoor een volgende exemplaar zichtbaar wordt (voor een punkshow mag dit gezien worden als een visueel spektakel). Met een dubbele toegift van samen een extra half uur en alleen maar hits wordt het publiek verwend en kunnen we aan het eind van de avond voldaan weer op huis aan. Op weg naar buiten moet iedereen nog wel even langs de merchtafel van Millencolin. Misschien is merchtafel niet het goede woord aangezien er een vracht aan kleding mee is gesjouwd. Zo krijgt het eerder op de avond gespeelde nummer 'Material Boy' nog een extra lading; 'Now I'm shopping, I'm not stopping. There'll always be new stuff to buy And I'll expand my needs somehow'.

Score: 80/100