Mensen die denken dat Danzig vooral een naam is vanwege The Misfits onderschatten waarschijnlijk wat hij in de metalscene heeft bereikt door de jaren heen. De man, met het vleesgeworden postuur van het Michelin-mannetje, heeft sowieso weinig punkrock-vriendjes overgehouden in Nederland lijkt het wel: er zijn vrijwel alleen maar metalheads in Eindhoven afgekomen voor de show. Mij deert het niet: ik heb sowieso wel goede zin en echte metalheads zijn over het algemeen gave gasten. 

Omdat het heerlijk weer is wordt het Eindhovense Heretic overgeslagen ten gunste van een terrasje. Ik had het eerst nog even gechecked op myspace en ondanks de immer coole devillock leek het me niet van voldoende kwaliteit om een uur of wat eerder in de enorm warme muziekfabriek te moeten staan. Verder wel een uitstekende opener voor deze avond, maar ik kwam dit keer echt alleen voor de headliner.

Ondanks dat er van te voren gezegd werd dat er om 21:00 begonnen zou worden moet het publiek nog een uur langer wachten totdat er daadwerkelijk wat te horen is. Veelvuldig lopen roadies over het podium waar het bekende logo op de backdrop al schittert. De oproep om je telefoon uit te zetten wordt breedgedragen genegeerd en ik zie voldoende mensen smsen en bellen. Aangezien er ook op het podium later geen aandacht voor is, verwacht ik dat het iets doms is wat verzonnen is door het management. Zoiets is ook niet echt meer van deze tijd trouwens. Nog voordat de show begint wordt er ook nog een semi-irritante dude vlak voor me door de security de zaal uit gejorand. Geen idee waar het precies over ging, maar ik twijfel of ie überhaupt nog wat van de show heeft gezien. Ik begreep overigens ook niet waarom dat zo nodig moest, mja... Ik kom gewoon voor de show en niet voor dit soort gezever.

Dan is het eindelijk zo ver! Een viermansformatie (één gitarist dus) zonder keyboards begint te rocken. Gitarist Tommy Victor heeft duidelijk goede zin en maakt ongemakkelijk ogende huppeltjes in zijn veel te strakke zwarte broek. Het publiek opjutten is niet echt nodig vanavond: Eindhoven heeft wel zin een simpele pot rockende metal. De breedbekaakte bokito heeft door dat het wel goed gaat komen en jodelt zoals in zijn jonge jaren. Ook wordt het publiek veelvuldig de microfoon gegund wanneer het op whoa-ho's en andere keelklanken aankomt. De behoorlijk volgestroomde Effenaar krijgt een prima show voor de kiezen en ook de band lijkt het uitstekend naar de zin te hebben. Misschien niet muzikaal heel veel beter of anders dan de laatste keer in Nederland (de setlist lijkt op een paar kleine aanpassingen veel op die van een paar jaartjes terug in de 013), maar gezien het daar toen een stuk leger bleef in de zaal zal Danzig aan deze show en opkomst toch een ietwat positievere herinnering behouden. 

Het nadeel van de bandbezetting, wat live volgens mij nooit anders is geweest, is dat er maar weinig plek kan zijn voor de sferische tracks en echte blues die je in veel van zijn nummers hoort. Hierdoor heb ik het idee heb dat ik een pure metalshow zit te kijken met hier en daar een ballad. Ik vind het absoluut geen probleem, maar ik mis wel een beetje de hypnotiserende atmosfeer die ik zo kenmerkend vind voor het werk van Danzig. Ook komt de swing van tracks zoals Tired of Being Alive of van het vorig jaar uitgekomen Ju Ju Bone (van Deth Red Sabaoth), ondanks prima geluid, zo niet optimaal uit de verf. Een kniesoor die daar op let misschien, maar deze puike show had nog een tikkie beter gekund naar mijn mening.

Niet heel verrassend blijken ook in de Effenaar nummers van Danzig I, II en III veruit het meest geliefd te zijn bij het publiek. Dat maar weinig mensen blij worden van de nummers die op Blackacidevil staan weet Danzig volgens mij zelf ook wel. De echt nu-metal uit de jaren 90 blijft dan ook gelukkig achterwege. Persoonlijke hoogtepuntjes als Her Black Wings, Twist the Chain en How the Gods Kill komen daarentegen gelukkig weer wel aan bod. Uiteraard wordt als toegift nog even Mother gespeeld (wat tijdens het nummer meer klinkt als “Mwaoh-huhhh”, gezien articuleren duidelijk nooit echt zijn ding is geweest). Enige minpuntje is dat ik geen Devil's Plaything en Killer Wolf heb gehoord, maar daar kom ik ook nog wel overheen. Zeker aangezien het ooit voor Johnny Cash geschreven nummer Thirteen (wat ik hem nooit live heb horen doen) een uitstekende vervanger is van die klassiekers.
Conclusie: de oude Danzig kan het nog steeds!