Al tijden kijk ik uit naar de nieuwe Fucked Up. De band uit Toronto is sinds hun debuut misschien wel de enige hardcoreband die ik echt nauwlettend in de gaten houd. Hoe geweldig is die Police 7”? Misschien wel het beste wat hardcore in de 21e eeuw te bieden heeft gehad. Mede omdat de band niet de gebaande paden betreedt (op tour gaan met Arcade Fire, 12-uur lange shows met allerlei hip volk, Lowlands etc.) zie ik ze niet iedere tour, maar als ik ze zie is het altijd heel erg goed.

Dan nu de derde langspeler van deze band, die in hardcoreland vooral furore maakte door hun langdradigheid. Belangrijk voor mij is dat het hele rockopera gebeuren (zoals de band aankondigde) allemaal nog wel meevalt. Die 'Chinese dierenriem releases' kenden veel epischere nummers, maar het is ook eigenlijk logisch dat ze niet 5 nummers van 12 minuten op een plaat zetten (hoewel je het bij Fucked Up natuurlijk nooit compleet moet uitsluiten). Een pianootje links en een indierock introotje rechts maakt wat mij betreft nog geen rockopera.
De dynamiek in de (vele) lagen gitaren en de onorthodoxe insteek maakten het altijd al tot een soort arena-hardcore of stadium-core. Daar is in ieder geval niets aan veranderd. Ook dit keer is er door Pink Eyes (Damian Abraham) en zijn vriendjes weer heel veel tijd en moeite gestoken in het verhaal achter de plaat, maar al die poeha (hoewel ik het cool vind) kan me eigenlijk gestolen worden. Voor mij is het belangrijk dat de band niet al teveel veranderd is, want ze zitten nu al een beetje tegen mijn artyfarty-grens aan te schurken.

Misschien is David Comes to Life ietsje meer noisy geworden dan het eerdere werk, maar het ligt allemaal echt niet zoveel zwaarder op de maag dan datgene wat ze altijd al deden. Er is dus, voor liefhebbers zoals ik, weer een topplaat afgeleverd en voor diegene die wel tegen slepende en langdradige hardcorepunk met burley-vocalen kunnen is dit niets minder dan een verplichte aanschaf.

Score: 81/100