Op deze derde release, eerste op Red Scare Industries, komt de band eindelijk op het lumineuze idee om wat betreft de zang niet alleen de geforceerde bromstem van Jay Nothington naar voren te schuiven. Hoewel op Roads, Bridges and Ruins ook al nummers door 'tweede zanger' Chris Matulich werden ingezongen is er op Borrowed Time voor het eerst wat meer plaats voor samenzang. Hierdoor verveelt de uptempo Lucero meets oude Social Distortion-achtige punkrock´n´roll een stuk minder snel dan op eerder werk, zonder uit een ander vaatje te hoeven tappen. Door minimale verandering is een heel Nothington-album beluisteren dus al een heel stuk draaglijker geworden voor de haters en misschien zelfs aangenaam voor de mensen die het altijd al een beetje trokken. Daarnaast is er eigenlijk niets veranderd dus de liefhebbers van eerder werk hoeven ook zeker niet teleurgesteld te zijn. Al met al zal zowel vriend als vijand moeten erkennen dat Borrowed Time Nothington's beste werk tot nu toe is.
Heb t werk van Nothington altijd wel kunnen hebben.... Deze release heeft inmiddels wat rondjes gedaan in mijn cd speler en ik kan je zeggen.... wederom een topperrrr (moest alleen juist weer wel wennen aan de dubbel zang, maar zeker niet verkeerd!)
Kan voor mij op het eerste gehoor niet tippen aan de vorige. Ik trek juist die bromstem enorm goed en die zang van die andere helemaal niet. Mis slepende prijsnummers hier als Stop Screaming en Sleep Tight hier. Het klinkt me allemaal teveel niets aan de hand en te weinig opvallend. Maar wellicht is het een groeiplaatje.
De eerste plaat had een paar fijne hits zoals http://www.youtube.com/watch?v=prA3bRyPBSM
maar vond de vorige al beduidend minder. Ik denk dat ik deze ook geen kans hoef te geven. Live ook niet heel erg tof.