Het klinkt alsof Tom Delonge in de studio heeft geroepen ”Of we gaan met Blink182 dezelfde kant op als Angels&Airwaves of ik kap er gewoon weer mee!”. Dat idee krijg ik omdat Delonge sowieso 3 kwart van het album zingt en er ook ineens een shitload aan vreemde geluidjes bij geplakt zijn. Daarmee wil ik de nieuwe Blink182 niet meteen afschepen als rommel, maar fans van het eerste uur die het ouderwetse geluid willen horen zullen met Neighborhoods zonder twijfel teleurgesteld zijn. Natuurlijk groeit een band en is er veel gebeurt, maar voor mij is de bandnaam Blink182 teveel gelinkt aan een bepaald geluid. Dit geluid hoor ik nu voor mijn gevoel veel te weinig terug. Dat neemt niet weg dat het zeker niet onmogelijk is om nog wat oude Blink te vinden tussen synthesizers en geluidjes, maar van mij had het wel wat meer recht-toe-recht-aan (pop)punkrock gemogen. Dat idee bekruipt je al direct na opener Ghost on the Dancefloor. Zeker niet de slechtste track van het album, maar Boxcar Racer of Angels&Airwaves hadden dit ook kunnen doen. Nummers als Natives, After Midnight, MH 4.18.2011, Even if She Falls en Hearts all Gone klinken nog wel een beetje als datgene wat ik (latere) Blink182 zou noemen, maar dat is wat mij betreft niet voldoende. Daarentegen zal zeker niet iedereen dit een compleet afstotelijke plaat vinden. Daar is het gros van de nummers toch echt te catchy voor. Maar dan had het voor mij in ieder geval geen Blink182 hoeven heten. Dat vind ik eigenlijk het voornaamste probleem (en dan laat ik dramatisch matige tracks als Fighting the Gravity nog buiten schot). Dit is domweg niet wat je op een Blink album wil horen. Wat mij betreft dan ook de grootste deceptie sinds Chinese Democracy.

Score: 41/100