Hoewel ik dacht dat wave weer terug was, staat de Melkweg vanavond voornamelijk vol met de ietwat wat oudere garde. Ik weet zeker dat darkwave, gothrock, new wave en post-punk niet alleen voor voor mensen is die de jaren 80 bewust mee hebben gemaakt als tiener. Echter spreekt het festival blijkbaar nog relatief weinig jonge kids aan. Ook het aantal paradijsvogels, vleermuizen en weefteven viel me vies tegen. Jammer. Dat mag verder de pret niet drukken, want deze eerste editie van Grauzone, direct het grootste wave-gerelateerde festival van Nederland, is wat mij betreft wel een succes geworden.

Voor een festival genaamd Grauzone, waar zogenaamd het beste van new wave-muziek, -kunst en –film te zien is, is het toch een beetje karig. Voor de muziek valt nog wat te zeggen met acts als Echo & The Bunnymen, Chameleons Vox, The Mob, Zounds, Fehlfarben en Iceage, maar vooral qua kunst is het een schaarse bedoeling. Dat mag je voor een eerste editie misschien niemand kwalijk nemen, maar de foto-expositie was duidelijk van het niveautje van de gemiddelde 1e-jaars dropout Hogeschool voor de Kunsten-student. Je kunt wel rommel aan de muur plakken, maar daar wordt het nog geen expositie van! Ook van de aangekondigde markt, een enkele platenboer en een verdwaalde Duitser die haar handgemaakt prullaria probeert te verpasten, moet het festivalletje het ook niet hebben. Wel leuk is de bovenzaal, waar wat arty films te zien zijn en waar ook bandjes zoals Frank (Just Frank) en Lebanon Hangover spelen. Ook is er een documentaire over Rowland S. Howard van The Birthday Party te zien en een lezing van Leonor Jonker (Lebowski). Tja. Op zich wel leuk al die randpraktijken, maar ik krijg het idee dat er meer mogelijk was. Maar dat kan ook komen omdat het pas om 19:00 begint allemaal en er een druk programma moet worden afgewerkt. Daarnaast gaat het de meeste mensen toch om de muziek.

Dat blijkt wel als het al flink druk is in de zaal wanneer A Certain Ratio het spits afbijt. Het publiek doet het nog rustig aan, maar bij het bescheiden hitje Shack Up komen de voetjes toch wel van de vloer. Een uitstekende opener. En jammer voor Ulterior dat tegelijk in de kleinere zaal speelt. Wij staan, nog niet zo heel lang binnen, nog even wat te drinken en te ouwehoeren, waardoor we in alle gezelligheid vergeten om bij Zounds te gaan kijken in de Oude Zaal. Stom.

De eerst volgende band die we zien is Cameleons Vox. De band klinkt als een mix tussen oude U2, The Cure en Echo and the Bunnymen en weet aan het einde van de set nog wat Joy Division en The Clash in hun nummers te verstoppen. Supercool! Ondanks het wat matte geluid de band van de avond wat mij betreft.

We genieten nog even van wat synthersizers, goth en electro drums en lopen wat rond. Onderweg stoppen we, op aanraden van een Duitse fijnproever, bij Fehlfarben welke maatschappijkritische postpunk spelen. Hun debuut op Nederlands grondgebied, waarbij ze hun debuutplaat uit 1980 integraal spelen, mag als een succes worden gezien. Wellicht dat er mede daarom zoveel Duitsers in Amsterdam zijn die avond.     

Headliner Echo and the Bunnymen is duidelijk favoriet bij het publiek. De grote zaal staat vol als de band ietsjes later dan geplanned het podium opgaat. Al snel blijkt dat niemand ontevreden naar huis zal gaan. De post-punk band staat nog altijd als een huis en ook zanger Ian McCulloch, stoïcijns met zonnebril en lange jas, is prima bij stem. Zoals het hoort worden de hitjes tot het laatst bewaard en is er ook nog een aangename interpretatie van Lou Reed en Wilson Pickett te horen. Afsluiter Lips Like Sugar wordt als soort van dankbetuiging luidkeels meegezongen door het publiek. Hoe het bij The Mob in de Oude Zaal is verlopen kan ik hierdoor niet zeggen.

Voordat er gedanst mag worden op de afterparty is er nog het jonge Deense bandje Iceage te bezichtigen. Voor de ‘echte’ punkers wellicht de enige band die er toe doet. Hoewel het na middernacht is, er al flink wat mensen naar huis zijn, is de energieke vreemde eend een hoogtepuntje te noemen. In het vervolg mag er wel een soortgelijk bandje hoger op de bill staan als je het mij vraagt.

Wie nog een 40+ man zoekt met een voorliefde voor 80s wave had afgelopen vrijdag in de Melkweg moeten staan. Een beetje lafjes gaan de voetjes van de vloer waar vooral de vrouwen aangeven hoe het moet. Wij begeven ons na her en der wat laffe laaipogingen te hebben gezien richting auto.  Al met al was Grauzone een succes en zie ik het als een goede zaak dat er 'eindelijk' een festival van formaat is voor wave-gerelateerde muziek. Volgend jaar natuurlijk gewoon weer! Maar dan wel graag ook met wat meer jonge bands en bij voorkeur een hele dag.