Astpai interview
Met de aanstaande tour van Smoke or Fire en Astpai (die België en Nederland aandoet) leek het mij wel een goed idee om een eindelijk eens m'n interview met Astpai uit te schrijven. De Oostenrijkse band vind ik persoonlijk het meeste lijken op Flatliners meets Kid Dynamite, maar ik hoor ook altijd veel mensen Strike Anywhere zeggen. Een kort overzichtje van een lang gesprek.
Voor iedereen die Astpai niet kent: een introductie van de band die zich vernoemt heeft naar een verrotte Eastpack-sticker waarvan de helft nog maar leesbaar was.
“Astpai speelt punk rock. Muzikaal is het altijd punkrock geweest, maar door de jaren heen is er wat meer melodie en afwisseling in onze nummers gekomen. Je bent niet de eerste die ons met Flatliners vergelijkt. In de afgelopen jaren zijn we trouwens goed bevriend geraakt met The Flatliners en hebben ook samen getoured enzo. Dan is het extra tof om samen een plaat op te nemen. Het helpt dat ik het daarnaast ook altijd een hele gave band heb gevonden. Anders was het waarschijnlijk ook niet van de grond gekomen.”
Astpai komt uit Wiener Neustadt, een plek die veel tourende bands wel zullen kennen. Er gebeurt namelijk veel in dit relatief kleine Oostenrijkse stadje.
“Het is eigenlijk gek als je nagaat dat hier nog geen 50,000 mensen leven. Het Neustadtpunk Collectief gaat verder dan alleen showtjes, maar ook tours en het promoten van bands via verscheidene media. Het Triebwerk en de oefenruimte helpt uitstekend om shows weg te kunnen zetten. Helaas zijn er ook veel bookers tegenwoordig die overal een graantje van mee willen pikken, maar meestal kun je daar wel omheen werken. Maar er gebeurt nog altijd aardig wat in Wiener Neustadt inderdaad. Wat dat betreft heeft Oostenrijk misschien ook wel een prima scene. Er zijn in ieder geval een aantal goede muzikanten in verschillende genres. Dat zorgt voor een gezond klimaat.”
Voor mijn gevoel was Heart to Grow (2011) de doorbraakplaat, maar daar is Zock het niet mee eens.
“Ten tijde van die release hebben er ook enkele wisselingen binnen de band plaatsgevonden, wat natuurlijk veel invloed heeft gehad op de band. Dat was in eerste instantie wel kut, maar het biedt ook weer mogelijkheden. Als iemand ouder wordt dan verschuiven soms je prioriteiten. Toen twee van onze originele leden meer tijd in werk, studie en familie wilden steken moesten we kijken wat we wilden doen. Gelukkig konden Bertl en Walter van Rentokill ons in eerste instantie goed uit de brand helpen. Ook hebben we een tijdje weer als 3-piece band gespeeld en hebben we Eric (o.a. van Sand Creek Massacre) achter de drumkit gehad.”
En dan vorig jaar dus Efforts and Means. Wat direct opvalt aan het album vol staat met relatief lange nummers. Geen enkele track klokt onder de twee minuten. Voor mijn gevoel ook wat meer langzamere nummers . Toch blijkt het helemaal niet zo'n grote stap om tracks van vijf minuten te schrijven.
“Ik begrijp wel wat mensen bedoelen als ze zeggen dat we langzamer zijn geworden, maar ik vind het album eigenlijk helemaal niet langzamer dan ons eerdere werk. Als er meer afwisseling is lijken de snelle stukken ook weer sneller. En er waren altijd al wel wat rustigere momenten in onze nummers alleen zijn die nu wat meer uitgesponnen. In essentie veranderd er weinig. Je hebt meer ruimte om iets te vertellen en kan zo meer doen in een nummer. En als je het dan toch over balans hebt: ik denk dat de plaat ook meer balans heeft op tekstueel gebied. Sommige van de nummers zijn meer persoonlijk en andere juist weer meer politiek geladen.”
“Wat betreft het 'nieuwe' geluid, is het een combinatie van hard werken en op zoek gaan naar de juiste apparatuur voor het geluid waar je naar op zoek bent. Daar put je ook deels je zelfverzekerdheid uit. Het moet passen. Bij de plaat, de nummers en bij je als band. Het gaat niet alleen maar om er cool uit te zien met duur spul, maar juist dat je het bij je past. Als persoon en als band. Zo kom je tot een natuurlijk geheel. Je kunt met een cassetterecorder je album opnemen of in een hypermoderne studio. Het is maar wat bij je geluid past en waar je naar op zoek bent.“
Veel bands proberen met zoveel mogelijk labels samen te werken. Hoewel dat met Astpai ook wel meevalt is Efforts and Means toch ook weer op meerdere labels uitgekomen.
“Het is handig om als band connecties te hebben en als je plaat her en der op te pikken is. Ik vind het wel belangrijk om dan ook een klik te hebben met het label. En dat je dan ook samenwerkt met labels in de VS (Jump Start Records), Italië (No Reason) en Oostenrijk (Laserlife) is eigenlijk alleen maar logisch. Je bent daar en mensen komen met je in contact en zo gaat dan het balletje rollen. Sommige van die labels kunnen een bredere promotie wel aan en anderen richten zich specifiek op een niche. Het verschilt wat dat aangaat een beetje, maar wij zijn heel tevreden met de gang van zaken. Heart to Grow gaat daar eigenlijk ook een beetje over. Dat is een regel uit het nummer All the Thieves en gaat erover dat je als band en mens allerlei mensen ontmoet waar je een connectie mee opbouwt. De vraag is dan of je er eigenlijk beter van wordt of juist ongelukkiger omdat je steeds meer vrienden maakt en deze steeds moet achterlaten. Wat dat betreft is de relatie die je opbouwt tussen band en label best belangrijk.”
“Even los DIY-ethiek en downloaden enzo, bieden allerlei relatief goedkope moderne media nieuwe mogelijkheden. Zo is er inderdaad iets wat je een promotiefilm mag noemen. Het leek ons vooral heel leuk om te doen. Altijd een goeie drijfveer, toch? Onze goede vriend Bernd Faszl kwam met het idee van een korte film over de band als afstudeerproject. Ideaal voor beide partijen dus!”
Check de Astpai-docu HIER.
Check het laaste Astpai album HIER.
Reacties | ||||||||||||||||
| ||||||||||||||||