Alkaline Trio - My Shame Is True
Hij komt officieel pas 2 april uit, maar in de wondere wereld van de interwebz kun je de 8e plaat (waar Matt Skiba op de hoes heel stoer op een 'mootuhhrr' zit) van Alkaline Trio al een tijdje in z'n geheel luisteren. En met wat hulp van Bill Stevenson achter de knoppen en Brendan Kelly (Lawrence Arms) en Tim McIIrath (Rise Against) is het helemaal niet zo slecht geworden. Sterker nog: het is eigenlijk een heel tof album geworden. En dat had ik na het matige this Addiction (2010) en het overbodige Damnesia (2011) eerlijk gezegd niet meer verwacht.
Waar velen ALK3 al veel eerder afgeschreven hadden vond ik Agony & Irony en zeker Crimson, op een enkele track na, uitstekende platen. Natuurlijk klonken die albums allang niet meer als Goddamnit (1998) en Maybe I'll Catch Fire (2000), maar dat was ondertussen al wel duidelijk. Dat gezegd hebbende: My Shame Is True komt qua kwaliteit wel dichter bij die klassiekers in de buurt dan veel van de vorige langspelers. Dat hoor je met de opvallend opgewekte opener She Lied to the FBI al. Maar met nummers als Kiss You to Death, One Last Dance, Until Death Do Us Part en The Temptation of St. Anthony is er nog genoeg zwaarmoedigs en gothicy te vinden van de hand van Matt Skiba. Allemaal prima nummertjes! Dan Andriano, voor mij echt een hele belangrijke toevoeging op het geluid van de band, horen we het eerst op I’m Only Here to Disappoint. Meteen een van mijn favoriete nummers op de plaat. Fans die stiekem (of openlijk) het latere werk van Alkaline Trio ook goed (genoeg) vonden zullen hier helemaal niet ongelukkig van hoeven worden. Mensen die de band allang hadden afgeschreven zullen ze er volgens mij nauwelijks mee terugwinnen. Dat hoeft ook niet: Alkaline Trio anno 2013 is en was nog altijd een gave band. Niets meer en niets minder.
Score: 75/100
Reacties | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|